miércoles, 19 de septiembre de 2012

el tiempo que no te haga falta



Antes de ti tuve una vida.
Después de ti no. O por lo menos todavía no la he empezado.

Miro fotos, tus fotos de antes, de toda esa vida que ha sido mía, para ver cómo ha sido la tuya. Me gustaría haberte conocido antes, me gustaría que me hubieses explicado toda aquella historia de lo que eras tu antes de mi. Y veo las de ahora. Y veo lo que eres ahora, y me doy cuenta de que me encantaría formar parte de este presente. Porque saber... tu has avanzado. Yo sigo encallada. Me pasé 17 años sin ti. 6 meses contigo. Y soy incapaz de recuperarme, de recuperar esta vida, de empezar una nueva ahora que sé lo que he tenido. Porque sabes... lo que tuve contigo fue una vida. Y quiero vivir más. Y no puedo evitar pensar que quiero repetir esa. Y quiero que sucedan cosas nuevas. Pero a la vez.... hecho de menos el 2011. No te imaginas cuanto.

El 17 de febrero de 2009 escribías para un X del que nunca has hablado. Si te hubiesen dicho algo de lo que sucedería 3 años después... 

Pasa demasiado rápido. El tiempo, el todo. Pasa demasiado rápido. 17 años para que llegues. 6 meses para que te quedes. De moment, más de 7 para que desaparezcas. Y no saber si querer seguir, quererlo repetir, cómo lucharlo y hacia dónde ir.

Cuando me haces mierdas como bien.

dame el tiempo que no te haga falta y prometo invertirlo en caricias en tu espalda. decías.

K.

jueves, 13 de septiembre de 2012

Me estoy empezando a agobiar. Y no ha empezado aun apenas. Nada. Pero no puedo, y me ahogo y me angustio y no sé qué está pasando pero soy incapaz.

Mi problema. No se qué hacer con esto. No sé que decisión tomar, estoy completamente perdida, quiero que acabe ya, quiero que acabe, quiero ponerle remedio, quiero poder empezar algo, y me siento impotente de no poder hacerlo porque hasta que vosotros no me llevéis a la segunda opción no podré elegir nada. Pero esque esto es horrible, y no quiero esperar más, quiero empezar YA  a solucionarlo, y el tiempo avanza y yo sigo igual, encallada, y ahora ya no es solo por mi. Quiero saber qué hacer, quiero saber que lo haré bien, quiero saber que és lo correcto. Quiero que alguien me diga que no la estoy cagando, quiero que me digáis que con la opción que elija me voy a poner bien, que voy a curarme, que voy a estar bien de verdad. No quiero estar mal, no quiero estar así, quiero poder contar con vosotros, quiero que me abracéis y me digáis que voy a estar bien porque pueden curarme, porque puedo curarme. NECESITO que lo hagáis. ¿Tan difícil és? ¿De verdad? Necesito que un adulto me diga que no la estoy cagando, que lo voy a hacer bien, que le parece que es lo correcto.

Yo. Me odio. Me odio. Me odio. ME ODIO.

H. No puedo contigo. Decidí que no existías. Y todo fue bien mientras no existías. Y no va mejor ahora que hablo de ti. Realmente, todo ese tiempo en que fingí que no habías existido nunca, era perfecto. Ahora no lo és. Ahora todo es una mierda. Ahora no puedo dejar de pensar en ti, de desear que vuelvas, de pensar cada vez que paso por cerca de tu casa en si te veré o no. De morir cuando te veo. De imaginar que eres las chicas a las que beso.

lunes, 10 de septiembre de 2012

Total eclipse of the hearth


"L'última vegada que te'n vas anar de viatge jo em vaig quedar a Barcelona, morta de por pel que jo mateixa sentia, sense aclarir-me. Et vaig prometre la lluna i al final no et podia donar ni sorra.

Però ara te'n vas, i és tot tant diferent... Ara no tinc por, no tinc por perquè sé que som perfectes, només penso que hauré de fer molta boleta al llit abraçada a mil coixins pensant que estic amb tu, intentant que passi ràpid el temps. Et trobaré molt a faltar, petita. I aquest cop quan tornis podràs enviar-me un sms, isgui l'hora que sigui, i te'l respondré tant bon punt el vegi /que super culta, tan bon punt!). T'estaré esperant de veritat, i quan et vegi et faré un dels millors petons de la teva vida.

I mentrestant, mentre no et vegi, faré TR, dormiré moltíssim , pensaré en tu, parlarem en la distància i tocaré la teva cançó (i a la petitta... ;)

Ets molt Helena. M'encanta el teu nom, m'encantes tu, petita. I quan estic amb tu ho sento, molt, molt de veritat, perquè puc ser jo, vull dir, puc dir-te les coses, i puc ser pesada sense pensar que ho sóc, i tenir mil ganes de veure't i saber que vols estar amb mi. Sempre he volgut tenir una relació així, i és exactament el que m'estas donant tu, el que tenim, i és perfecte.

La primera vegada que ens vem fer un petó no ho hauria dit mai, que acabariem sent tant. Aquest setembre, quan ens en vem tornar a fer un, vaig desitjar que no t'oblidessis de mi alhora que pensava "que no s'enamori, que no s'enamori de mi", perquè estava cagada perquè volia estar sola i no volia fer-te mal. Però no, et vas ficar de cop a la meva vida, vas ser qui em donava suport, vas aconseguir quedar-te molt endins.


I avui t'ho puc dir de veritat, t'estimo, T'ESTIMO, i a vegades encara em costa de creure que el que tenim és tan perfecte, però m'emociona moltíssim. I és que ets tu, és un petó teu que aconsegueix que se'm dispari el cor, és una abraçada que fa que et senti amb mi, és estar entre els teus braços i sentir-te el cor bategant... ets tant, petita, però tant!
I en fi, que ve a ser això, mil coses que ja saps però que vull repetir-te, perquè aquests dies que no hi ets puguis llegir-me, puguis tapar la lluna amb el dit alhora que ho faig jo, perquè, saps? siguis on siguis del món sempre sempre sempre t'hi cap la lluna, al dit.


No sé si ets la dona de la meva vida. Però sé que ets la noia del meu present, i de moment el meu present és casi casi perfecte (en quan millori notes serà tot perfecte). No sabem res del futur, no sabem mai com acabaran es coses, però de moment ara... ara ets perfecte. Ara som perfectes. Ara t'estimo, ara vull fer-te un petó, ara un petó si no és teu és fred. Ets la petita princesa més bonica de l'Univers. 

T'estimo."

Once upon a time I was falling in love, now I'm only falling apart.
There's nothing I can do, total eclipse of the hearth


No vas a volver nunca.
Quiero que vulvas. Quiero que volvamos.
No quiero quererlo.
Te echo de menos.
Nos echo de menos.
Me muero.
Te soy indiferente.
Te quiero.

K.

viernes, 7 de septiembre de 2012

Worst

Hay una cosa que nunca he hecho. Que nunca me he atrevido a decir en voz alta, a escribir en ningún sitio, en ningún diario, en ningún papel. La frase "estoy gorda". Me da asco verlo escrito. Me daasco saber que es esto lo que pienso de mi. Me da asco escribirlo, me da rabia. Nunca hablo de como siento mi cuerpo. Hablo de mi problema y de como solucionarlo. No hablo de lo qe es para mi fisicamente. Así que creo que debería empezar por aquí. A decir las cosas por su nombre aunque cueste demasiado.

Fisicamente me odio.

De cara siempre he considerado que no estoy mal, que eso está perfecto, que no soy una cara preciosa pero que me gusta mi cara, mis ojos, mis labios (a pesar de que siempre los tenga cortados), mis orejas, y mi nariz, incluso aunque tenga las cicatrices.

Por lo que respecta a todo lo demás intento no pensar en ello nunca, o por lo menos hacerlo lo más mínimo. Intento ir por la calle sin mirarme a los escaparates para no ver mi reflejo, intento no mirar-me a los espejos de cuerpo entero. Odio mi culo, odio mi barriga, odio mis piernas, y estoy empezando a odiar mis brazos. Es horrible sentirse así. A veces pienso que me gustaria poder coger toda esa carne asquerosamente horrible, patética, vomitiva, cogerla con las manos y arrancarla de ahí y qedarme sin nada de todo eso, arrancarla sin más. O cotarla poco a poco, qe fuese cayendo la sangre e ir haciendo cuadraditos y poder quemarlo todo después. És asqueroso, soy asqerosa. Soy horrible. Y no puedo con ello.

No puedo ponerme una camiseta ceñida los días en que me peso. Soy incapaz de ello. No puedo llevar pantalones de pitillo. Odio llevar vestidos o ir a fiestas de cumpleaños y morirme de envidia, rabia, frustración cada vez que veo a todas esas chicas con un talle infinitamente perfecto.

Lo odio todo, lo odio todo. Me gustaría poder dormirme una noche y despertar al cabo de un año y que todos los problemas se hubiesen acabado. Llevaría tanto tiempo dormida que mi cuerpo habría quemado todas las reservas de grasa que le quedarían y no sería así. Sí. La solución a todos mis problemas no es adelgazar. Pero, ¿sabes? Yo aun creo que sí lo es.

K.

martes, 4 de septiembre de 2012

Let there be morning



Necesito vuestra ayuda para hacer esto. No necesito vuestra comprensión, o vuestro reconocimiento, ni siquiera necesito hablar de ello o que me hagáis de polis. Sólo necesito que me digáis que puedo contar con vosotros y que estáis dispuestos a ir a cada reunión con la psicóloga, a pagar parte del tratamiento si hace falta, a escuchar lo que os tenga/n que decir. Sólo eso.

Sé que pensáis que me estoy equivocando, pero no es eso, de verdad. Sé qué es lo que me pasa. No sé qué es lo que tengo, pero sé lo que estoy viviendo, y no estoy bien, y no es algo que una dietista pueda arreglar. No es algo que pueda hablar con mi psicóloga. Es algo que me está carcomiendo, y he encontrado un sitio donde tengo suficiente confianza para hablar con ellos con sinceridad, un sitio donde veo que puedo curarme.

Soys padres. Siempre pensaréis que vuestra decisión es la correcta porque siempre seréis padres. Porque en vuestro afán de querer lo mejor para los hijos no veis los problemas que no queréis ver, no confiáis en elecciones que hagamos previamente nosotros, tenéis que revisarlo todo, que chequearlo todo.

Qué solucionará una dietista? Me hará adelgazar? Y luego qué? Toda la vida seré dependiente de una dieta y temeré no poder volver a comer por mi cuenta. Y durante qué? Mi problema no consiste en no tener fuerza de voluntad. Consiste en que no soy capaz de hacerlo, en qué no sé qué és comer bien, comer normal, en qué no sé qué puedo o no puedo hacer, en qué soy incapaz de controlarme a mi misma, en que a lo largo de un año la balanza oscila 7 quilos arriba y abajo y unos pantalones que en enero aprietan en abril se me caen y en septiembre no me entran. Y cada año pasa lo mismo, y cada semana estamos en lo mismo.

Sólo quiero que me ayudéis. Sólo quiero que aceptéis que está es la forma en que yo creo que voy a curarme y quiero que la respetéis y contribuyáis a hacer que todo esto acabe bien. Sólo quiero que entendáis que esto es importante para mi, sea lo que sea, aunque no podáis entender que és, quiero que entendáis que me está destrozando y que quiero estar bien. Y que quiero que me ayudéis. Por favor..


Let there be light
let there be morning

K.

domingo, 2 de septiembre de 2012

cosas que hacer proximamente


El dia 12 empiezo la Universidad. El día 12 entro en un mundo completamente distinto. Así que quiero empezar a desprenderme poco a poco de todos esos malos rollos que arrastro para entrar en ella completamente limpia.

Mañana iré a la psicóloga del centro. Voy a empezar bien. Levantarme pronto por la mañana, desayunar, trabajar, hacerlo lo mejor que pueda. Me estoy escudando en un "voy a empezar el tratamiento" y el "estoy enferma" y eso no vale, porque con eso pones el pause, no ganas.

Por lo que respecta a ti, fábrica de sonrisas, voy a mandarte una carta próximamente contándote toda la verdad (vale, toda no, pero bastante la verdad) para cerrar esto de una vez por todas, porque cada vez caigo en lo mismo y has dejado de aportarme nada. Cada uno llega para convertirse en algo. Ella llegó para ser mi historia de amor. Tu llegaste para que me diese cuenta que realmente era capaz de sentir algo. Y cuando acaban las cosas, se van, y hay que dejarlas marchar, pero tu te metes en mis huesos y me retienes como puedes, con mentiras, engaños, llantos y besos.

Y.. bueno, vamos a llamarla P. O H. Porque coño nunca supe encontrarte un mote? Pequeña A, chica de la ventana, fábrica de sonrisas. Los suyos salieron solos. A ti no te pega ni uno. Joder, venías mal de fábrica. En fin. H. Cómo en la película, porque al fin y al cabo es lo que fue, una película. En fin. Que no sé que hacer contigo. Pero es lo último que me toca decidir por el momento.

K.

domingo, 26 de agosto de 2012

Valiente



Dilemas existenciales de mi vida; hoy no tengo nada claro, no sé que hacer con nada, no sé quien soy, no se que quiero, no sé que voy a hacer, no sé cómo hacerlo.

1. La Bollera que conoció a un hombre
Siempre he tenido clara mi identidad. Siempre han sido mujeres. Siempre han sido ellas. Y ahora llega él. Nunca me había pasado eso. Nunca. Nunca había sentido lo que siento. Me pone un tío. No sé cómo se come eso. No sé que significa ni que nada. Me asusta, me pierde. Yo soy yo lesbiana. Quiero vivir mi vida con una mujer. No quiero que eso cambie, tengo miedo, quiero besarle sin que ello canvie que yo quiero mujeres en mi vida.. Mi madre con la charla "realmente eres heterosexual pero tuviste una desviación homosexual", quererlo probar por rabia i la excusa con uno, colocada i porrada, pero queriéndolo provar realmente en el fondo yo... y ahora... que está pasando ahora?

2. El tío con novia que casi se lió con una Bollera
Te conocí hace un año. Para matarte. Te llevabas demasiado bien con mi novia. Para matarte. Te reencontré hace menos de una semana. Que majo, ni recordabas mi nombre, que piques, que amigos en el fondo. Hace dos noches me pasé dos horas de concierto bailando pegada a ti, y pensé que quería besarte, que no me hubiese importado, y te susurré al oído la frase que ahora mismo és sacrilegio "creo que soy BI". TUPUTAMADRENBRAGAS, NO, NO, NO! Pero esa noche quería. Esa noche quería. Y 24 horas después volvía a querer, y me puse celosa. De ella, no de ti. De ella. Y tienes novia, y aunque me gustes, aunque me esté obsesionando porque eres un tío 10, no va a pasar, porque por un momento, entre el alcohol y el concierto, se nos pudo pasar por la cabeza a ambos, pero está ella. Y me estoy haciendo la olla por alguien con quien no va a pasar realmente.

3. La chica problemas
Tienes problemas, empiezas a tenerlos, no sé que te pasa, pero estás lejos, de mi, de ellos. Te me declaraste hace demasiado pocos días. Me dejaste de hablar. Desapareces y esta noche me lo dicen "te va a elegir a ti". Mierda. Mierda. La cagué. Te demostré demasiadas cosas para asegurar-me que te tenía. Para que no te fueras con ningún otro. Pero ahora te irás conmigo. Si me eliges estoy muerta. Yo quería salvarte. Pero no quiero estar contigo, ya no, eso ya pasó. Me hiciste sentir algo, necesitaba sentirlo. ¿Y ahora que? ¿Podría llegar a enamorarme de ti, en caso que me elijas? ¿Puedes hacer que vuelva a sentirlo?

4. La que no debe ser nombrada
No sé si te echo de menos, no sé si estoy enamorada de ti o si simplemente eso es lo que creo. No sé si me duele tu recuerdo o si me enciende la rabia del después. No sé si quiero volver a verte o no quiero volver a verte nunca más. Sólo sé que si ahora estuviese contigo... no estaría perdida. No tanto. No tanto. Me encontré contigo. Me perdí después, y no salgo, y no sé por donde cae la salida de todo esto que cada vez da más vueltas.

5. El problema que es la raíz de todo
Mañana me diagnostican. Y ya no sé cómo quiero salir de esto, cómo de grave estoy, si realmente estoy enferma o si es todo psicológico y lo que yo creo que no está bien realmente no es tan raro, no sé si está mal, si está bien, si como bien y no lo sé, si como mal y estoy en lo cierto, si quiero adelgazar y soy una de tantas o si realmente tengo un problema con la alimentación. No sé cómo voy a pagar el qué. No sé qué ni cómo hacer esto.

6. La columna indestructible que me levanta
Ahir quan m'ho explicaves tremolava jo i tot, i gairebé em vaig posar a plorar amb tu. No sé com pots ser tan forta, però de veritat que t'admiro moltíssim, perquè veig que pots, que pots controlar-ho igualment, que plores però tot i plorar estàs per sobre. Que no sé on acabarà tot però que sóc aquí per quan em necessitis, per llevar-me amb tu, per adormir-me amb tu, per cantar amb tu, pel que vulguis.

Sólo sé que no sé nada.

Tras de mí una escena y diez mil frases que repetir.
Ya ves, lo que es no es, no voy a contar lo mejor, a ocultar lo peor

K.

martes, 14 de agosto de 2012

Agosto



Conocerte y que no me importaras.
Hablar contigo una vez al mes.
Verte los miércoles en el gimnasio y que siguieras sin importarme demasiado.
Que me lo pusieras en bandeja.
Besarte y creer que eras importante.
Besarla a ella y ver que realmente no lo eras tanto.
Perderla a ella y que aparecieras tu.
Quererte.
Dependencia no correspondida.
Dependencia correspondida.
Enlazarte al problema.
Matarme por ti lo que no había hecho por nadie.
Destrozarme.
Ella y tu. Irme a la mierda.
Fingir que todo está bien.
Irme a la mierda.
Conocerlas y intentarlo.
La mejor de lo peor.
Creer que estaba bien.
Ver luz al final del problema.
Irme a la mierda por ti.
Irme a la mierda por mis padres.
Mandarte a la mierda a ti.
Que me llamases y decidieses que no querias volver a saber de mi en tu vida.
Llorar.
Respirar.
Que me dijeran que realmente no quieres eso.
Irme a la mierda.
Seguir en la mierda.
No saber como salir de nada.
Creer que encontraré a alguien en la universidad.
Tener miedo a no salir nunca.
Cuestionarme si vale la pena luchar o si nos dejamos caer.


Y así.



martes, 10 de abril de 2012

te duele el corazón al recordar su sonrisa


(13-8-11)



Miss Nothing – The Pretty Reckless
“And I don't know where I've been

And I don't know where I'm into



And I don't know what I've done to me”
Si, havia de ser una de les 15, perquè és la nostre, si. Irònic. Una cançó molt de desamor.


Quiero que sepas que no estoy bien, que no soy tu amiga, que no soy tu trofeo, que no estoy aquí para ti, que si no estás conmigo a todas no te quiero. No quiero se tu secundaria. Quiero que veas que no estoy ni estaré, que no te ha salido bien. Que eso que es la primera tu no lo tendrás contigo. Nunca. Y esperaré a que te metas la hostia con ella para creerme que de verdad no vuelves. Porque permití que te metieses en mi. Acepté depender de ti. Te di lo que no tiene nadie en el mundo. Y eso no se arranca solo dejándome. No soy tu trofeo. Y no me importa que note importe. Quiero que algún día pienses en mi y veas que, por una vez, no lo tienes todo.




Y el 90% bien. Ni un día más lila, no un exámen más mal estudiado, ni una fiesta más fuera de horas, ni una clase más empanada. Quiérete un poco y hazlo por ti. Hace demasiado que te arrastras entre el barro y la mierda, la tuya, la vuestra, pero sola.

No hay prisa, te duele el corazón al recordar su sonrisa, te duele con razón, pero no, no hay prisa, y vuelves a tu casa con la misma camisa pero con manchas de ron, y el sol, que no avisa, que sale a traición, te da el sermón de una misa, te pega el palizón y aun así no hay prisa y vuelves para casa disfrutando la brisa sin aire en el pulmón...





  • K.

viernes, 23 de marzo de 2012


Me voy lejos. Hacemos un pacto? Me alejo de ella, ella no existe, deja de existir hoy a las 7 de la tarde y no reexiste hasta dentro de demasiado tiempo. Y ya que me quito un problema me centro en el mío. Lo hago bien. Lo hago muy bien. Cada mañana zumo y tostadas, no demasiado pero si un poco, sin pasarse de un lado ni pasarse del otro. Cómo en verano. Pude. Puedo ahora. Vamos a hacerlo bien. Las dos cosas. Ella no existe, no pienso en ella. Hoy subvo a un barco y Barcelona queda olvidada. Y mi problema... se viene conmigo, pero prometo hacer lo máximo posible por mantenerlo a ralla.

Here comes the sun and I say "it's all right"
K.

lunes, 19 de marzo de 2012

si penses en tots els estels que hi ha per tot el cel



Pequeña A, somos y seremos, de distintas maneras, pero siempre. O no. Pero ahora. Y ahora estamos bien. Y me siento bien de que estemos así, bien.

Bondi, te echaba de menos, de verdad. A veces las novedades nos hacen olvidar lo que tenemos des de siempre, y ahora que te recupero me doy cuenta que te quiero aquí, y que no tengo miedo, porque nos veo.

Pequeñaja, no lo pareces, en absoluto, y tu nombre lo dice, haces que brille, me iluminas hablando. A ti te he encontrado. Y me has demostrado cómo de necesaria eres en tan poco tiempo.


Petita, a vegades penso que no hi sóc prou, però sé que ets i som, nosaltres, #1, vermelles, grogues, que el que sento per tu és el que mai he sentit per ningú, i que segueixo saltant a la carretera. Que ara serà tot molt difícil, però estic aquí. Ets molt valenta. Ets la més valenta del món.

H. Sal de mis sueños. Ya.

Yo. Deja de hacer el gilipollas. Deja de dejarte vencer por nada. Hazlo fácil. Hazlo fácil. 

K.

Tots nosaltres tenim una història de l'ahir, i estem esgotats
sense poder fugir de la realitat
hem de saber el que és més important

domingo, 18 de marzo de 2012

Louisiana o els camps de cotó


50% y 50%. Siempre. El 50% que depende de ti y el 50% que no lo hace.
Suda de su cara. Me voy a Italia, no la veo, no tengo ningún contacto con ella, nada que me la pueda recordar, nada absolutamente nada, ninguna conversación donde tenga que aparecer, ningún lugar dónde la pueda relacionar, ningún... nada. Y vuelvo y semana santa. Y ella no está. No está, no me la puedo encontrar, no existe en el mundo, no sé nada de ella. Y no pienso en ella. Voy a mantenerme ocupada, al máximo, sin parar nunca, sin tener ni un segundo para que me entre en la cabeza. Adiós a tentaciones de mirar su perfil en facebook. Prohibidas las canciones concretas que sabes que te pueden. Adiós a nada que la pueda traer a tu mente. no quieras encontrártela. Nada. 0. A partir del momento en que zarpe el ferry adiós.

Y en cuanto a mi...  soy lo peor. No puedo conmigo. Estamos a marzo. a 19 de marzo. No puedo permitirme ni un día de error. vamos. Por favor, empieza a mejorar, porque sino esto va a acabar en una ruina y demasiadas mentiras este agosto. Empieza a reaccionar. Tienes claras las preferencias. Tienes claro con qué hay que cortar YA y qué es lo que te está destrozando. Y sabes de qué puedes salir con el tiempo... y de qué has de salir por tus propios medios, sin que la excusa del tiempo sirva.

Ha estimat noies i dones. 
Diu que més d'una li va fer perdre el nord
Però reconeix que això de desaparèixer tan tranquil, 
sense avisar-nos, és marxar amb molt poc estil.

K.

lunes, 12 de marzo de 2012

creu-ho tota la ciutat



-Tu tienes pinta de no haber hecho nunca una locura..
-¿Locura en qué sentido?
-No sé, alguna locura, alguna tontería que sea como “WTF, QUÉ HACES?”

Una vez por una chica. Una vez por una chica que apenas me miraba en clase. Yo la miraba por la ventana, y ella a veces me pillaba, y entonces yo desviaba los ojos. Me escapé de casa con una pancarta gigante para ponerla delante de la entrada y que ella la viera por la mañana.


Una vez por una chica. Una vez por una chica viví un verano aterradoramente loco. Escondí la verdad a muchos que preguntaron, aguanté un juego a 5 bandas, le compuse una canción y se la fui a tocar a la puerta de casa una madrugada antes de coger un avión, mientras su madre me fulminaba con la mirada.

Una vez por una chica. Una vez con una chica viví una vida a parte de 4 días en otro país, donde nadie sabía quién éramos, de noches mágicas abrazándola y teniéndola entre mis brazos, de frío del océano colándose en los huesos pero sin helarlos. Gasté lo indecible y más en teléfono de aquí a Croacia, y mentí a todos quienes preguntaron, amigos o no amigos, hasta que ella no me dijo lo contrario. Rechacé a la chica que podría haber sido el amor de mi vida por algo como era ella entonces, completamente incierto. Cambié mis horarios de sueño para hablar con ella cada noche. Le compuse una canción y se la fuí a tocar a la puerta de casa una mañana de principios de otoño. Me suicidé contándoselo a mis padres. Pronuncié las palabras “para siempre” creyéndomelas de verdad. Me escapé de casa y crucé la ciudad en bici para verla una madrugada de diciembre. Me abrí completamente a alguien sin importarme que pudiera hacerme daño. Pasé la mitad de la noche más fría del año esperándola en un portal para darle un beso y decirle un “te quiero y lo siento”. Y pasé una noche en vela esperando al amanecer para escribirle un te quiero que pudiese ver desde el balcón al despertarse.


-No, no se, no demasiadas. Bueno si.. una vez me estuve en un semáforo de Berlín parada, con una amiga, unos diez minutos, y creamos un tapón en una de las avenidas cercanas al parlamento.

K.

domingo, 11 de marzo de 2012

Man dawn


Tengo miedo. Todo se me escapa de las manos. Y cada vez veo que puedo conseguir menos, y cada vez veo que puedo perder más. Rabia y desconsuelo, ehcarte de menos, mirar a mi alrededor y no encontrar nada que pueda ocupar ese puesto. Sentirme vacía por dentro. Y a la vez ver que ni conmigo puedo y que estoy podrida. Que nada. Que nada.
Empty all that you can't find.

K.

miércoles, 7 de marzo de 2012

Lemon tree


Y la próxima vez que alguien te diga que se ha rebentado un puño por ti.. no te rías. Plantéate que cara vieron ellos en la pared cuando estamparon el puño en ella. Pregúntate que le hubiese pasado a esa cara si de verdad esos puños hubiesen ido a ella y no a una pared. Mira las vendas y piensa en cómo te habría quedado la nariz. Y no te rías. Porque a mi no me haría ni puta gracia. Más bien me cagaría de miedo y me preguntaría qué hice mal. Y no dejaría de tener remordimientos en la vida. 

Y que ahora no se cómo va la vida. Pero va. Mejor, peor, no lo sé, no quiero compararme contigo. Tengo sexo fácil. Algún día tendré amor. Algún día encontraré a una chica por quién quiera currármelo de nuevo. Y algún día puede que esa chica se convierta en alguien suficientemente importante cómo para que llegue a confiarle casi casi mi alma. Casi casi. Volveré a tener ganas de amor. Ganas de currármelo por una chica especial, no por una chica a secas. Pero antes llegaré al punto en que no necesitaré hacer nada por nadie. En que de verdad no necesitaré amor.


I'm turning my head up and down, 
I'm turning turning turning turning turning around.

K.

martes, 6 de marzo de 2012

jo mai mai...



1- HAZLO BIEN. YA. CÓMO LAS DOS PRIMERAS DE FEBRERO. DE VERDAD.

2-No eres mi amiga, has sido una puta, te has pasado, me he arrastrado, y no quiero llevarme bien contigo. Seguimos con un hola y adiós. Y me la suda si sueno borde. No me importa. No voy a reírte las gracias por hacer que no te sientas mal. De verdad estás agilipollada, estás estúpida, no eres la de siempre, eres la sombra de la chica de quién me enamoré, y ahora te quiero lejos. No te río las gracias. No te digo nada más que hola y adiós. Prefiero que sea tenso y frío que no que sea bonito y doloroso. Se acabó pasar por delante de tu casa. Se acabo, te acabaste, ayer zanjamos el tema. Quiero espacio. No te quiero a ti. No te quiero.

Jo mai mai...

K.

lunes, 5 de marzo de 2012

Aparentando ser tan feliz





Hoy por la ventana te he visto aparentando ser tan feliz
Y te he soñado bailando para mi
hoy, después de todo el esfuerzo para no volver a sentir que me querías,
he vuelto a sucumbir

No eres tu, ya no lo eres. No eres la misma, eres una cría, tienes quince años, eres "guai", te ríes como una gilipollas y tienes el ego por las nubes. Te hecho de menos, pero eres una sombra. Hazlo fácil, por favor. Hazlo fácil. Sólo quiero perderte de vista un año entero.

K.

viernes, 2 de marzo de 2012

swing swing swing


Mierda. Yo no contaba con que en Marzo había un viaje. Mierda. Yo no contaba con ello.

Puedes pesarte mañana. Puedes pesarte el 19. Puedes pesarte el 29. Unicamente esos días.
Has de hacer por lo menos 13 días verdes.
Intenta que durante los días de viaje el calendario sea verde. Si no quieres empezar a desear a medio viaje que éste acabe ya.
Desenfoca, descentraliza, ten claro cada mañana lo que comerás durante el día, bebe agua, mastica y respira. Joder. Vamos.

The nights are long

Pero  cada vez menos por ti.

T'estimo molt i ets la número 1 del meu món i la noia a la que sempre m'estimaré per sobre de les mil nòvies que hi hagi al món, de veritat, i em sap molt de greu que ja són dos dies i no hi ha excusa.

K.

miércoles, 29 de febrero de 2012

Part of me


Si hubiese tenido más paciencia y hubiese esperado hasta que se calmasen las cosas, si no hubiese ido aquella mañana a buscarte cuando exploté, si me hubiese quedado más rato ese martes como para ver que de verdad en aquel momento no había motivos para tener mínimos celos, si no hubiese llegado tarde ese lunes en que todo empezó a ir mal a la vez que mi calendario se teñía de verde, si no hubiese llorado aquel sábado sin atreverme a decirte el porque, si no hubieses llorado tu tres días antes de dejarme pidiendo que no te dejara yo, si hubiese ido a aquel concierto el 17 de diciembre, si te hubiese dado aquel beso el primer martes que te acompañé a casa siendo tan solo una "amiga", si no te hubiese dado ninguno, ninguno de esos mil besos nunca...

Todo sería igual que ahora. 

Me repetí mil veces que podría haber hecho mil cosas para cambiar la situación. No es verdad, no podía hacer nada, porque ya no estaba en mis manos. La cagué en muchos puntos. La cagaste en muchos puntos. La cagamos en muchos puntos. Pero nada de lo que hubiese podido hacer habría cambiado las cosas, habría impedido que dejases de sentirlo. 

Si no te hubiese conocido nunca.

Todo sería igual que ahora.


Pero hoy ha sido importante. He podido concentrarme más de una hora seguida en algo, he podido asentar conocimientos, creerme que de verdad estaba entendiendo las cosas, centrarme en genes y caracteres holandricos. Hace mucho que no lo conseguía. He hablado con... bueno, le encontraremos nombre. Y tu sigues siendo la distracción, el tronco de las primeras nuevas veces. Lo siento, lo sabes y lo sé. Lo sabíamos y lo sabemos. No voy a enamorarme de ti.

Y voy a estar mejor. Poco a poco voy a acabar estando bien de verdad. No se si lo estoy encerrando todo y explotará.. o si de verdad poco a poco va fluyendo. Tengo un poco de miedo.

¿Haber amado y haber sufrido.. o haber vivido sin sufrir?

K.

martes, 28 de febrero de 2012

Where is the love?



Y hoy te he visto. Y no se. Sólo sé que no se nada. Que estoy bien, pero te veo y me pones neura, que me da rabia ver tu cara, que joder, que estás guapa y me cierro a pensar cualquier cosa más que pueda remover ahora lo que es necesario que no se remueva... no sé si estoy conteniéndolo todo y explotará en mi cara o si de verdad cada vez mejoro más. Necesito verte menos, porque no me había dado cuenta pero llevo una semana sin verte, y es gloria hasta que apareces. No sé lo que siento. Y es raro. Pero no te echo de menos aunque me duelas. No quiero a la chica que veo ahora. Eres una sombra de la chica de quién me enamoré, envuelta en el humo de los cigarrillos que vuelves a fumar, perdidos tantos quilos de personalidad.
Y tu.. ambas lo sabemos. Estamos porque necesitamos lo que nos puede dar la otra y porque es la única opción ahora. Pero no está mal. Ni bien. No me llena, es raro, es vacío desesperado. Es frío. Pero empieza a ser algo.

Quiero encontrar unos besos que sean capaces de hacerme estallar el corazón de nuevo. Quiero sentir algo.

K.

lunes, 27 de febrero de 2012

The scientist


Y ahora he besado a otra, ¿y qué? Un beso no quita nada ni influye en el avance de tu olvido, lo sé y lo sabía. No sé si sigo enamorada de ti, no me he parado a preguntármelo y no quiero hacerlo, estoy corriendo a pasos de gigante sin mirar atrás porque aun tengo miedo de hacerme daño si me paro de repente. Tengo la rabia, la rabia calmada, poco a poco, ahora que de verdad puedo no saber nada de ti. Y besaré a más. Y encontraré a otra chica por quién no dormir, por quién sonreír, por quién pasar noches en vela. Y ahora no quiero pensar en ti, y poco a poco lo voy consiguiendo, pero no sé cómo estoy. Mejor. Bien? Podría ser que sí. Estoy empezando a volver. Estoy empezando a volver.

¿Vamos a retomar el control? Por favor.

No te pierdas. Vas a encontrarte. Sé que vas a encontrarte, pequeña.

K.

Nobody said it was easy
So I'll waste my time and I'll burn my mind

martes, 21 de febrero de 2012


Y cuanto menos pienso en ti más feliz soy. Estoy tranquila. Era lo mínimo. Es una falta de respeto, y me planteo yo también las cosas. He sido importante. Has sido importante. Pero eso no quita la mierda que has echado en dos semanas. El tiempo es relativo. Dos semanas son relativas. Seis meses también lo son. Desaparece. Quiero poder volver a respirar y meterme a la cama sin miedo a tu cara. Ya está. Ya está. Y ahora por fin estoy por encima. Te lo he dicho todo. Aquí no gana nadie y todos perdemos. Pero sabes? No me importa lo que creas tu de lo que has echo. Yo estoy orgullosa de lo que he echo yo y de como lo he echo. Y ahora poco a poco a esperar que se calme la rabia, y cuanto menos sepa de ti... mejor.

Y por lo que a ti se refiere, pequeña... lloraría de alegría, de emoción, de verte hoy, de haberte enseñado algo tan precioso como lo que hemos compartido hoy, de, por un momento, haber disfrutado el instante, sin saber la hora, sin saber el tiempo, sin pensar en ello, solo nosotras y una ciudad a nuestros pies, y verte sonreír de nuevo, ver tu risa y escuchar tus carcajadas hoy corriendo. Eres tan necesaria... y me alegro tanto de que empieces a andar cada vez más segura!

Un eco abismal, se va todo el mal.

K.

lunes, 20 de febrero de 2012

Shut up!



1- Dolor. Llorar, no entender, no comprender, recrearse en el pasado, suicidarse en canciones i ahogarse en te quieros. No atreverse a tirar nada. Pensar que volverás y darme cuenta que no, que de verdad que no vuelves y estás bien, y no entender y luchar sin luchar, y pensar en qué hacer ahora.. por ti, para conseguir que te des cuenta de algo que no va a pasar, querer que me necesites cuando soy yo la que te necesita a ti. Recuerdos y pasado tan lejano y tan real. Dolor.


2- Rabia. Gritar, empezar a comprender, pensar en porqué, porqué no me lo dijiste, porqué no me di cuenta  antes, porqué estuve tan engañada, porqué tuvo que cambiar todo cuando todo era perfecto, porqué nunca me diste una explicación, porqué no tienes tu el mismo dolor, porqué soy la única que llora. Pegar patadas al comprender que no volverás, que ahora de verdad, que se acabó y yo no lo supe ver, tirar todo lo que me queda de ti, querer que te mueras, que salgas de mi vida, no verte jamás, borrar mil recuerdos, morir de rabia cada vez que me doy cuenta de la evidencia que no supe ver. No querer que vuelvas, ver que ya no eres quien fuiste y que lo que sentiríamos si ahora nos diésemos otra oportunidad estaría demasiado teñido de ira, rabia, dolor y desconfianza. No querer que vuelvas ahora, querer que te alejes, no querer verte jamás. Rabia.

3- Levantando. Dejar de depender de tu perfil y sus publicaciones. Dejar de hablar de ti a cada momento, dejar de estar tan pendiente y empezar a fijarme en otras cosas. Ver que puedo hacer que de verdad haya cosas que funcionan. Ver que yo valgo. Que ahora ya no lucho por un nosotras. Que ahora lucho por mi porque quiero valerme y quiero seguir, sonreír i dejar atrás a esta chica que no reconozco, la sarcástica, la que lleva la rabia dentro, la que no deja de pensar en ti, la que sonríe cada vez que te nombra pensando "puta", la que mancha recuerdos. Querer poder ser indiferente a todo esto, querer poder no bloquear esos recuerdos, dejar de tener miedo a dormir, ponerme las pilas en cosas que me hacen feliz a mi, pensar en mi y en quienes me demuestran lo que valen. Querer superarlo. Apagar, poco a poco, la rabia. Pensar en otras cosas que llevarán a algo más. Que me seas indiferente. Levantando.

4- Aceptación. Conseguir todo lo que conlleva levantando. Aceptación.

Si necesito la certeza de que han empezado, necesito esta última explosión de decir "que falta de respeto, ni 15 días después", necesito acabar de gritar todo lo que llevo dentro. Y entonces dejar de verme afectada por corazones vomitivos y dejar de sentir la rabia, dejar de pensar en ti. Pero primero la confirmación. Y luego todo será más fácil. Y luego todo será mejor.

Y por ahora.. dejar ya de mirar su facebook. Porque realmente sólo me pone de más mal humor.

nothing you say today is gonna bring me down (o si.. pero hoy sólo. Y nunca más)

K.

jueves, 16 de febrero de 2012

So What?


sabes? si que hay una cosa buena en todo esto. Ahora somos amigas de verdad. Si, te sigo viniendo yo a buscar, pero me siento importante para ti, y eso me basta. De verdad que yo quería poder llegar a ser lo que somos ahora, poder contar contigo cuando te necesito y saber que, a pesar de lo reservada que eres, me explicarás las cosas a mi también. Sabes... hoy, por encima de tener ganas de besarte está el tener ganas de seguir como estamos ahora; eres importante, A. Eres pequeña, pero importante, me haces reír y me desconectas. Está bien. Estamos bien.

K.

miércoles, 15 de febrero de 2012

Y ahora si que está.

Era mentira. Hoy si que lo veo todo claro. Hoy si que lo veo todo de verdad.


Sólo me queda un momento de rencor para tí... y es que siempre dijimos que habría confianza. Y yo no supe ver que se acababa, y tu no me dijiste nada, y yo no podía entender nada. Podías habérmelo dicho. No hacía falta que me enterase por una tercera persona. Podías haberme explicado el porque de que todo cayese.. a partir del momento en que me hice mayor de edad, hiciste algo y todo dejó de tener sentido. Podías haberme dicho que era de verdad y que algo pasaba. Podías no haber llorado suplicando cuando ya sabías que eso se acababa. Podías habérmelo explicado.. cuando ya estaba todo. No importa, lo único que duele.. es que si no llega a ser por ella yo no lo habría entendido nunca.

Esperanzas rebentadas, a 0, burbujas de esperanza al suelo, cae todo, cae de verdad, cae hasta el final, de una vez por todas. Y ya está. Y ahora lo sé, y ahora lo entiendo todo. Entiendo que nos pasó, y entiendo qué está pasando. Y duele, y da rabia. Pero ya está. No vamos a volver. No quiero recordar. No voy a recordar. Estás fuera, y si fuese por mi no te vería más. De verdad, no te vería más, no quiero verte, me dueles, me dueles demasiado. No puedo verte, no quiero verte, quiero olvidarte. QUIERO olvidarte. Y querer olvidar, cuando es de verdad, es el primer paso. Ahora mismo te odio, me das demasiada rabia, quiero morirme, quiero pegar, quiero destrozarlo todo. Lo único que he podido hacer, en cambio, es rebentar todo aquello que tu me diste y ahora no tiene sentido, destrozar todo aquello que me recuerde a algo que ya no es y que hace demasiado que dejó de ser sin que yo me diese cuenta.

Y ahora te quiero lejos, donde no me duelas, donde no me importes, donde no sepa nada de ti. No quiero ser tu amiga. No quiero volver a besarte. Sinceramente, no quiero. Quiero que te vayas. Quiero que te vayas tan lejos que no tenga que preocuparme nunca más por nada y sólo quedes como alguien importante que pasó y se fue. 

Y si no puedo.. voy a hacerlo al máximo. Vas a ser una compañera en futbol. Hablaremos de alas, cierres y porterias. No demasiado, lo justo. Te quiero lejos. Necesito una muralla contra ti. Y voy a construirla. No quiero ser tu amiga. Me dueles demasiado como para poder tenerte cerca.

Versión oficial: No quiero que vuelva, me duele, quiero olvidarla. No volverá. No me digas que volverá, porque NO lo hará. No quiero que vuelva, he pensado, ya hablaremos del tema, no hoy.

K.

martes, 14 de febrero de 2012

Feel the rain on your skin


Y hoy lo veo claro, lo veo claro todo.

Me dejaste cuando llegó el frío y se secaron las calles, y este ha sido el peor invierno de mi vida, y las dos semanas más frías que he pasado en mucho tiempo. Pero hoy ha vuelto a llover. Hace mucho que no llovía. El tiempo no se mide por los segundos que marca el reloj, sino por la cantidad de cosas que vivimos. Y hace una eternidad que no llovía. Y hoy ha vuelto a llover, se ha lavado la ciudad, se me ha limpiado el alma.
Llevo soñando en ti muchas noches, sigo pensando en ti antes de acostarme, he llorado hasta dormirme del cansancio con las lágrimas en los ojos, he escuchado nuestras canciones mil veces, te he visto y no he podido soportarlo, he perdido clases y tardes de estudio perdida en ti. Hoy te sigo queriendo, y sigo pensando que todo es un sueño, que es irreal, que en 3 horas no pudiste decidir que cortabas una relación de 6 meses, que no puedes pensar a las 2 del mediodía que no sabes que hacer y tenerlo claramente decidido a las 6 de la tarde. Pero hoy... hoy ya no pienso que si no volvemos me muero. Hoy necesito volver a hablar contigo y decirte las mil tonterías que me pasan en el día a día. Hoy pienso que si no volvemos... dentro de un tiempo quiero poder ser tu amiga, pero no acechando entre las sombras. Quiero poder ser tu amiga sin sentir lo que siento por ti, sin que me duelan tus relaciones con otra gente.

Hoy estoy mejor. Hoy sé que no me voy a quedar encallada. Aunque tenga miedo. Sé que no me voy a quedar encallada.

Avui t'estimo per tot el que fas, per tot el que ets i per tot el que t'admiro. Avui tots els cors del món tel's mereixies tu, perquè tot i que no tel's doni qui voldries que tel's donés jo sempre hi sóc per intentar cobrir, ni que sigui una miqueta, aquesta necessitat d'ell que tens, per intentar que el pou no sigui tan fosc, per intentar, tot i que sé que no el puc substituir, que tu estiguis millor i fer-te somriure.

K.

domingo, 5 de febrero de 2012

Llença't!



Vale, se acabó. Se ha acabado de verdad, y no volverá, y ya está. Piensa poco en ella, muy poco. Ocupa tu tiempo, haz cosas, estudia, crea, escucha canciones buenas, de las que te hacen sentir y vivir pero con vida, que te dan vida. Tíñete el pelo, ponte peliroja.

Han sido mil momentos y toda la complicidad. Ya está. Son buenos, pero no ahora. Te veré los martes y los jueves. Hablaré contigo, estaremos bien. No te hablaré por facebook, no volveré a tocar nuestro inbox, no entraré a tu muto.

Me haré a la idea que de verdad ya no estamos saliendo. Sabré que puedes besar otras bocas, abrazar otros cuerpos. Lo nuestro ha sido, y ya está, y ahora no puede ser, así que se acabó, y voy a mirar alto hacia delante, hacia arriba, alto.

No aspiro a encontrar esta complicidad, este todo que hemos sido. Quiero poder hablar contigo como amiga, quiero poder comentarnos algún día líos respectivos, quiero poder dejar atrás lo que siento ahora, poco a poco, que te conviertas en una amiga y que podamos hablar sin que sea tenso. Y poco a poco vamos a hacerlo, y dejaré de pensar que quiero besarte, y dejaré de pensar en ti en las horas muertas.

Dejaré de llorar cada moment que esté sola, dejaré... ahora vivo. Ahora busco cuerpos, busco besar otros labios, busco experiencias nuevas. No será lo mismo, y no me va a llenar. Pero no quiero, ahora mismo, una relación, si no es contigo. Y cómo contigo no será, no quiero una relación.

Y poco a poco y con calma. Ya no somos, ahora soy. Se acabó, de verdad. Y ya está. Y seguimos andando, y poquito a poco, entendiendo que es mejor caminar, e ir creciendo. 

Ahora soy yo. Ahora verde el calendario, ahora azules todas las notas, ahora mobil nuevo, corte de pelo, dormir las horas necesarias, no estresarse. Ahora estabilidad. Ahora yo.

Y tu. Un poquito tu. Porque mi mundo sin rojo no es mi mundo. R. Ara nosaltres. Ara ens toca menjar-nos el món, separades però agafades de la mà.

K.

Seré un tros de l'univers que no nota el pas del temps
El que faig a cada instant és la força que em fa gran, NO VULL PENSAR EN EL QUE ARRIBARÀ DEMÀ!
Sento que el cor ja no para de bategar!

(es repetida. pero es necesaria.)

It started out with a kiss, how did it end up like this?


Supongo que estoy flipando, que no me lo creo, que aun te espero, y no quiero. No quiero tener esperanzas, porque las esperanzas matan. Y sin embargo no puedo parar de pensar que volverás, que volveremos, que todo estará bien otra vez porque te darás cuenta de que me echas de menos. Hasta que no acabe esta primera semana yo no me creeré que ya no somos de verdad, que ya no somos, que se acabó. Hasta que no acabe esta semana yo no podré dejar de pensar que puede que vuelvas. Y cuando acabe... entonces me mentalizaré de que no vuelves de verdad y que debo olvidarte.

Pero es que han sido demasiadas cosas, esperanzas de futuro, un futuro eterno, un siempre que nunca se dice pero se piensa y se ve. Y ahora es nada. Eliah. India. Verano. Futuro. Cásate conmigo. Quiero que seas la madre de mis hijos. Se dice ahora y no es para siempre, nunca lo es, pero yo lo creía, ambas lo creíamos. Y lo veía. Y ahora me quedo con nada más que recuerdos, y lo siento, pero hoy estos recuerdos duelen, duelen demasiado, y no puedo con ellos.

De abrazos, de cada uno de ellos, de cada beso que me diste, de cada caricia, de cada vez que nos dijimos que nos queríamos, de cada segundo a tu lado, de cada tarda de frío, de cada noche de verano, de mil conversaciones infinitas al teléfono, de bibliotecas, de esperarte en la puerta del colegio, de venirte a buscar una mañana, de canciones, de verte sonreír por verme, de encontrarte en mi portal antes de empezar las clases, de verte llorar, de llorar yo contigo, de reír, de sonreír, de compartir, de confiar, de poder estar desnuda a tu lado sin sentir que tengo miedo, de poder confiarte casi todos mis secretos, de saber que estás, de saber que estoy. De ver un beso en medio del frío, mientras el viento helado del océano nos helaba en pleno verano, de una apuesta, de aquello que lo empieza todo aunque no éramos conscientes de ello.

De saber que ahora no queda nada, no somos nada, hace dos semanas éramos perfectas e imbatibles, y no nos paraba nadie y podíamos comernos el mundo y durar hasta que acabase la eternidad. Y dos semanas después se cae todo, se desmorona, se precipita, y no entiendo cómo en dos semanas todo puede evaporarse. Cómo el trabajo de seis meses cae en apenas medio.

Y no puedo. No puedo no llorar, no puedo dormir sin soñar contigo, no puedo concentrarme. Tengo tus T' en los libros de texto, en las libretas de apuntes, en la calculadora del colegio, miro a la luna y eres tu, y nosotras y nuestra señal, y pienso en otros besos que no sean tuyos y ahora mismo no tienen sentido, ningún beso tiene sentido.. si no es tuyo.

No volveras. No quiero asumirlo. Quiero pensar que me echarás de menos y querrás volver a verme, y que las cosas cambiaran y volveremos a estar bien. Pero ahora yo no puedo hacer nada más que sentarme y esperar a que cambies de idea... o a que no lo hagas y entonces olvidarte. Porque he luchado por ti con todas mis armas, y ahora sólo me queda esperar. Esperar y dejarte marchar. Y al final ya no tendré que esperar más. Tan solo dejarte. Dejarte marchar.

It started out with a kiss, how did it end up like this?

K.

jueves, 2 de febrero de 2012

Complicated


Las nubes se forman por la condensación del vapor de agua entorno a una minúscula partícula de cenizas en suspensión a más de 1500 metros sobre la superficie terrestre. De la misma manera, a partir de una minúscula mota de polvo se ha formado una bola gigante que da vueltas sin parar y que no sabemos cómo parar.

No entiendo nada y te hecho de menos. Lo haremos bien. Lo crees? Yo quiero. Yo te necesito. Y no lo sabía. No hasta ahora. No tanto. No quiero que estemos así. No quiero. Te quiero. Y no te encuentro. Quiero que seas tu quién haga algo. Quiero que vengas a buscarme. Quiero que vengas a decirme que me quieres. Estoy cansada de no dormir, de llegar tarde, de perder clases y metros por ti. Quiero que hagas algo. Quiero saber que te importo. Quiero saber que no es solo que tengamos una relación. Quiero saber que la sientes.

K.

martes, 31 de enero de 2012

What makes you beautiful


Y hoy hacemos un cambio de chip y lo haremos bien a partir de ahora, lo haremos mejor, vale? Y basta de tonterías y de ralladas absurdas. No tengo miedo, porque si lo tengo nos hundimos las dos. Te quiero.

K.

lunes, 30 de enero de 2012

Un prat molt verd!


Avui et fas gran, petita, una miqueta més, i m'alegro moltíssim d'haver pogut veure't i passar part del dia amb tu, i ser una mica filla-mami i estirar-te de les orelles i intentar fer-te una sorpresa i en fii, que avui somreies molt i estaves mol cuqui, petita, i jo et vull veure així sempre.
I un any més que celebro al teu costat, i sembla mentida que en portem ja tants. Però saps? Tu ho vas dir ahir, i jo t'ho dic avui; els dos-tres últims anys valen per tota la vida... però com que ens en queden un munt la viurem milions de vegades. Que jo no tinc por si estic amb tu. Que jo amb tu ric molt! Que si som nosaltres ho som, i que t'estimo, t'estimo molt!
Felicitats, vermelleta. Tu cada dia ets més gran, dia a dia, any per any :)

K.

martes, 24 de enero de 2012

The sound of silence


Y a veces tengo un poco de miedo. Y a veces lloro. Y pienso en ti y todo y se junta todo y tengo miedo por las dos. Y por ti y por mi y querría poder hacer las cosas bien por ti. Y tengo mucho miedo.

K.

lunes, 23 de enero de 2012

What a wonderful world


Tengo miedo, pero quiero y sé que puedo. No es tan difícil. Piensa en todo lo bueno que te puede aportar. Vamos. Es demasiado lo que pierdes con respecto a lo que ganas. Vamos.

K.

martes, 17 de enero de 2012

One thing :)


Hoy te he visto, y no estás tan mal. Sé que no he de dejarme engañar y que ibas sedada, pero a pesar de todo veo que no está todo tan perdido, que aun somos capaces de hacerte reír, y es lo que quiero y pienso hacer. Pequeña, creo que no era consciente de lo importante que eres y ahora me estoy dando cuenta de ello. Y no pienso dejarte caer.

Y he vuelto a hacerlo, locuras de mi vida que le dan sentido a mi existencia. Cosas que me obsesionan más que comer, cosas que sirven para hacer feliz a la gente. Un día me prometí que lo haría "que yo soy todo lo que piden las princesas que yo quiero". Que hay cosas que en el mundo real no pasan. Y yo voy a conseguir que pasen. Que voy a pintar las calles de la ciudad si hace falta, porque realmente es algo con lo que me siento viva. Una vez lo dije, y lo repito ahora. El 70% es por tu sonrisa. Incluso puede que un poco más. Pero el otro 30... ése me pertenece a mi, al sentido que yo le doy a las cosas, a la adrenalina de vivir la aventura, a lo que quiero hacer con mi vida y a lo que me llena por dentro. Y hoy me ha llenado hacerte feliz a pesar de no dormir apenas. Ha valido la pena.

Por último, hola, pilar indestructible. Tu me sostienes, pero poco a poco aprenderé a andar sola para que puedas estar orgullosa de mi y puedas ser feliz tu también. Vamos a volar. Vamos a volar.


Get out, get out, get out of my head
and fall into my arms instead
I don't, I don't, I don't what it is, 
but I need that one thing!

K.

domingo, 15 de enero de 2012

Dulce condena


No sé porque hoy esta canción, pero lo intentamos. He pasado el peor fin de semana en mucho tiempo, se ha juntado todo y me he ofuscado. Ahora veo que lo importante es saber las consecuencias de lo que va pasando, asumirlas y cambiar lo que no te gusta si es que hay tiempo. Así que voy a empezar a centrarme en esto de estudiar, y si veo que no puedo pararé y haré algo de provecho, como ver a una chica preciosa que me dibuja sonrisas, hablar con la persona que más fuerzas me da, hacer chorradas de amor o reflexionar. No pienso perder el tiempo y voy a intentar que no me afecten las cosas tanto. Que ya hay bastante con que estés mal tu, y ahora yo quiero ser fuerte y tener ganas de vivir para que tu lo sientas y porque quiero que estés bien. 
Fuerza. És importante esta palabra. Fuerza interior. Es importante, es esencial. Saber sacarla, saber buscarla, saber encontrarla, a veces fuera de ti mismo. Así que vamos. Y si la fuerza funciona llega el optimismo y las ganas de seguir luchando.

K.