miércoles, 19 de septiembre de 2012

el tiempo que no te haga falta



Antes de ti tuve una vida.
Después de ti no. O por lo menos todavía no la he empezado.

Miro fotos, tus fotos de antes, de toda esa vida que ha sido mía, para ver cómo ha sido la tuya. Me gustaría haberte conocido antes, me gustaría que me hubieses explicado toda aquella historia de lo que eras tu antes de mi. Y veo las de ahora. Y veo lo que eres ahora, y me doy cuenta de que me encantaría formar parte de este presente. Porque saber... tu has avanzado. Yo sigo encallada. Me pasé 17 años sin ti. 6 meses contigo. Y soy incapaz de recuperarme, de recuperar esta vida, de empezar una nueva ahora que sé lo que he tenido. Porque sabes... lo que tuve contigo fue una vida. Y quiero vivir más. Y no puedo evitar pensar que quiero repetir esa. Y quiero que sucedan cosas nuevas. Pero a la vez.... hecho de menos el 2011. No te imaginas cuanto.

El 17 de febrero de 2009 escribías para un X del que nunca has hablado. Si te hubiesen dicho algo de lo que sucedería 3 años después... 

Pasa demasiado rápido. El tiempo, el todo. Pasa demasiado rápido. 17 años para que llegues. 6 meses para que te quedes. De moment, más de 7 para que desaparezcas. Y no saber si querer seguir, quererlo repetir, cómo lucharlo y hacia dónde ir.

Cuando me haces mierdas como bien.

dame el tiempo que no te haga falta y prometo invertirlo en caricias en tu espalda. decías.

K.

jueves, 13 de septiembre de 2012

Me estoy empezando a agobiar. Y no ha empezado aun apenas. Nada. Pero no puedo, y me ahogo y me angustio y no sé qué está pasando pero soy incapaz.

Mi problema. No se qué hacer con esto. No sé que decisión tomar, estoy completamente perdida, quiero que acabe ya, quiero que acabe, quiero ponerle remedio, quiero poder empezar algo, y me siento impotente de no poder hacerlo porque hasta que vosotros no me llevéis a la segunda opción no podré elegir nada. Pero esque esto es horrible, y no quiero esperar más, quiero empezar YA  a solucionarlo, y el tiempo avanza y yo sigo igual, encallada, y ahora ya no es solo por mi. Quiero saber qué hacer, quiero saber que lo haré bien, quiero saber que és lo correcto. Quiero que alguien me diga que no la estoy cagando, quiero que me digáis que con la opción que elija me voy a poner bien, que voy a curarme, que voy a estar bien de verdad. No quiero estar mal, no quiero estar así, quiero poder contar con vosotros, quiero que me abracéis y me digáis que voy a estar bien porque pueden curarme, porque puedo curarme. NECESITO que lo hagáis. ¿Tan difícil és? ¿De verdad? Necesito que un adulto me diga que no la estoy cagando, que lo voy a hacer bien, que le parece que es lo correcto.

Yo. Me odio. Me odio. Me odio. ME ODIO.

H. No puedo contigo. Decidí que no existías. Y todo fue bien mientras no existías. Y no va mejor ahora que hablo de ti. Realmente, todo ese tiempo en que fingí que no habías existido nunca, era perfecto. Ahora no lo és. Ahora todo es una mierda. Ahora no puedo dejar de pensar en ti, de desear que vuelvas, de pensar cada vez que paso por cerca de tu casa en si te veré o no. De morir cuando te veo. De imaginar que eres las chicas a las que beso.

lunes, 10 de septiembre de 2012

Total eclipse of the hearth


"L'última vegada que te'n vas anar de viatge jo em vaig quedar a Barcelona, morta de por pel que jo mateixa sentia, sense aclarir-me. Et vaig prometre la lluna i al final no et podia donar ni sorra.

Però ara te'n vas, i és tot tant diferent... Ara no tinc por, no tinc por perquè sé que som perfectes, només penso que hauré de fer molta boleta al llit abraçada a mil coixins pensant que estic amb tu, intentant que passi ràpid el temps. Et trobaré molt a faltar, petita. I aquest cop quan tornis podràs enviar-me un sms, isgui l'hora que sigui, i te'l respondré tant bon punt el vegi /que super culta, tan bon punt!). T'estaré esperant de veritat, i quan et vegi et faré un dels millors petons de la teva vida.

I mentrestant, mentre no et vegi, faré TR, dormiré moltíssim , pensaré en tu, parlarem en la distància i tocaré la teva cançó (i a la petitta... ;)

Ets molt Helena. M'encanta el teu nom, m'encantes tu, petita. I quan estic amb tu ho sento, molt, molt de veritat, perquè puc ser jo, vull dir, puc dir-te les coses, i puc ser pesada sense pensar que ho sóc, i tenir mil ganes de veure't i saber que vols estar amb mi. Sempre he volgut tenir una relació així, i és exactament el que m'estas donant tu, el que tenim, i és perfecte.

La primera vegada que ens vem fer un petó no ho hauria dit mai, que acabariem sent tant. Aquest setembre, quan ens en vem tornar a fer un, vaig desitjar que no t'oblidessis de mi alhora que pensava "que no s'enamori, que no s'enamori de mi", perquè estava cagada perquè volia estar sola i no volia fer-te mal. Però no, et vas ficar de cop a la meva vida, vas ser qui em donava suport, vas aconseguir quedar-te molt endins.


I avui t'ho puc dir de veritat, t'estimo, T'ESTIMO, i a vegades encara em costa de creure que el que tenim és tan perfecte, però m'emociona moltíssim. I és que ets tu, és un petó teu que aconsegueix que se'm dispari el cor, és una abraçada que fa que et senti amb mi, és estar entre els teus braços i sentir-te el cor bategant... ets tant, petita, però tant!
I en fi, que ve a ser això, mil coses que ja saps però que vull repetir-te, perquè aquests dies que no hi ets puguis llegir-me, puguis tapar la lluna amb el dit alhora que ho faig jo, perquè, saps? siguis on siguis del món sempre sempre sempre t'hi cap la lluna, al dit.


No sé si ets la dona de la meva vida. Però sé que ets la noia del meu present, i de moment el meu present és casi casi perfecte (en quan millori notes serà tot perfecte). No sabem res del futur, no sabem mai com acabaran es coses, però de moment ara... ara ets perfecte. Ara som perfectes. Ara t'estimo, ara vull fer-te un petó, ara un petó si no és teu és fred. Ets la petita princesa més bonica de l'Univers. 

T'estimo."

Once upon a time I was falling in love, now I'm only falling apart.
There's nothing I can do, total eclipse of the hearth


No vas a volver nunca.
Quiero que vulvas. Quiero que volvamos.
No quiero quererlo.
Te echo de menos.
Nos echo de menos.
Me muero.
Te soy indiferente.
Te quiero.

K.

viernes, 7 de septiembre de 2012

Worst

Hay una cosa que nunca he hecho. Que nunca me he atrevido a decir en voz alta, a escribir en ningún sitio, en ningún diario, en ningún papel. La frase "estoy gorda". Me da asco verlo escrito. Me daasco saber que es esto lo que pienso de mi. Me da asco escribirlo, me da rabia. Nunca hablo de como siento mi cuerpo. Hablo de mi problema y de como solucionarlo. No hablo de lo qe es para mi fisicamente. Así que creo que debería empezar por aquí. A decir las cosas por su nombre aunque cueste demasiado.

Fisicamente me odio.

De cara siempre he considerado que no estoy mal, que eso está perfecto, que no soy una cara preciosa pero que me gusta mi cara, mis ojos, mis labios (a pesar de que siempre los tenga cortados), mis orejas, y mi nariz, incluso aunque tenga las cicatrices.

Por lo que respecta a todo lo demás intento no pensar en ello nunca, o por lo menos hacerlo lo más mínimo. Intento ir por la calle sin mirarme a los escaparates para no ver mi reflejo, intento no mirar-me a los espejos de cuerpo entero. Odio mi culo, odio mi barriga, odio mis piernas, y estoy empezando a odiar mis brazos. Es horrible sentirse así. A veces pienso que me gustaria poder coger toda esa carne asquerosamente horrible, patética, vomitiva, cogerla con las manos y arrancarla de ahí y qedarme sin nada de todo eso, arrancarla sin más. O cotarla poco a poco, qe fuese cayendo la sangre e ir haciendo cuadraditos y poder quemarlo todo después. És asqueroso, soy asqerosa. Soy horrible. Y no puedo con ello.

No puedo ponerme una camiseta ceñida los días en que me peso. Soy incapaz de ello. No puedo llevar pantalones de pitillo. Odio llevar vestidos o ir a fiestas de cumpleaños y morirme de envidia, rabia, frustración cada vez que veo a todas esas chicas con un talle infinitamente perfecto.

Lo odio todo, lo odio todo. Me gustaría poder dormirme una noche y despertar al cabo de un año y que todos los problemas se hubiesen acabado. Llevaría tanto tiempo dormida que mi cuerpo habría quemado todas las reservas de grasa que le quedarían y no sería así. Sí. La solución a todos mis problemas no es adelgazar. Pero, ¿sabes? Yo aun creo que sí lo es.

K.

martes, 4 de septiembre de 2012

Let there be morning



Necesito vuestra ayuda para hacer esto. No necesito vuestra comprensión, o vuestro reconocimiento, ni siquiera necesito hablar de ello o que me hagáis de polis. Sólo necesito que me digáis que puedo contar con vosotros y que estáis dispuestos a ir a cada reunión con la psicóloga, a pagar parte del tratamiento si hace falta, a escuchar lo que os tenga/n que decir. Sólo eso.

Sé que pensáis que me estoy equivocando, pero no es eso, de verdad. Sé qué es lo que me pasa. No sé qué es lo que tengo, pero sé lo que estoy viviendo, y no estoy bien, y no es algo que una dietista pueda arreglar. No es algo que pueda hablar con mi psicóloga. Es algo que me está carcomiendo, y he encontrado un sitio donde tengo suficiente confianza para hablar con ellos con sinceridad, un sitio donde veo que puedo curarme.

Soys padres. Siempre pensaréis que vuestra decisión es la correcta porque siempre seréis padres. Porque en vuestro afán de querer lo mejor para los hijos no veis los problemas que no queréis ver, no confiáis en elecciones que hagamos previamente nosotros, tenéis que revisarlo todo, que chequearlo todo.

Qué solucionará una dietista? Me hará adelgazar? Y luego qué? Toda la vida seré dependiente de una dieta y temeré no poder volver a comer por mi cuenta. Y durante qué? Mi problema no consiste en no tener fuerza de voluntad. Consiste en que no soy capaz de hacerlo, en qué no sé qué és comer bien, comer normal, en qué no sé qué puedo o no puedo hacer, en qué soy incapaz de controlarme a mi misma, en que a lo largo de un año la balanza oscila 7 quilos arriba y abajo y unos pantalones que en enero aprietan en abril se me caen y en septiembre no me entran. Y cada año pasa lo mismo, y cada semana estamos en lo mismo.

Sólo quiero que me ayudéis. Sólo quiero que aceptéis que está es la forma en que yo creo que voy a curarme y quiero que la respetéis y contribuyáis a hacer que todo esto acabe bien. Sólo quiero que entendáis que esto es importante para mi, sea lo que sea, aunque no podáis entender que és, quiero que entendáis que me está destrozando y que quiero estar bien. Y que quiero que me ayudéis. Por favor..


Let there be light
let there be morning

K.

domingo, 2 de septiembre de 2012

cosas que hacer proximamente


El dia 12 empiezo la Universidad. El día 12 entro en un mundo completamente distinto. Así que quiero empezar a desprenderme poco a poco de todos esos malos rollos que arrastro para entrar en ella completamente limpia.

Mañana iré a la psicóloga del centro. Voy a empezar bien. Levantarme pronto por la mañana, desayunar, trabajar, hacerlo lo mejor que pueda. Me estoy escudando en un "voy a empezar el tratamiento" y el "estoy enferma" y eso no vale, porque con eso pones el pause, no ganas.

Por lo que respecta a ti, fábrica de sonrisas, voy a mandarte una carta próximamente contándote toda la verdad (vale, toda no, pero bastante la verdad) para cerrar esto de una vez por todas, porque cada vez caigo en lo mismo y has dejado de aportarme nada. Cada uno llega para convertirse en algo. Ella llegó para ser mi historia de amor. Tu llegaste para que me diese cuenta que realmente era capaz de sentir algo. Y cuando acaban las cosas, se van, y hay que dejarlas marchar, pero tu te metes en mis huesos y me retienes como puedes, con mentiras, engaños, llantos y besos.

Y.. bueno, vamos a llamarla P. O H. Porque coño nunca supe encontrarte un mote? Pequeña A, chica de la ventana, fábrica de sonrisas. Los suyos salieron solos. A ti no te pega ni uno. Joder, venías mal de fábrica. En fin. H. Cómo en la película, porque al fin y al cabo es lo que fue, una película. En fin. Que no sé que hacer contigo. Pero es lo último que me toca decidir por el momento.

K.