viernes, 5 de diciembre de 2014

Y en mis tonterías para hacer tu risa estallar...



Dime que es mentira todo, un sueño tonto y no más
Deja de engañar, no quieras ocultar que has pasado sin tropezar
No se contra quién voy 

Y en mis tonterías para hacer tu risa estallar

No pensaba que te echaría tanto de menos. No lo sabía. Hoy me he encontrado con nuestros mil recuerdos. Si, los que están en la carpeta de recuerdos. Mis notitas, todas pegadas por tu puerta, tus paredes, tu armario, tu mesa, tu agenda... "un capítulo de orange con keni mordiéndonos los pies hasta que le echamos fuera", "c quiere mucho a e porque la ayuda a ser mejor persona y le da amor".... Duelen mucho, peque, duelen mucho. Y si, ya se que ahora ya no eres mi peque porque yo no estaba preparada y porque prácticamente soy yo quién lo ha querido así, y duele. Y si, tiene que doler y ya está. Me da igual, duele y punto. 

Y he visto nuestro álbum de un año, y joder, éramos tan monas, éramos tan putamente felices... Quiero que estés en mi vida, te quiero a ti. Pero no sé cómo, y no sé si estoy preparada, y no la cagaré diciéndote nada. Ahora no. Pero te quiero, si, no sé si sigo enamorada. Pero me rompo cuando miro esas fotos y sé que son pasado y que no volverán a ser. Que me completas, que te quiero, que me llenabas de una manera, que comprendías mi alma de un modo que nadie ha llegado a abarcar antes, que teníamos un vínculo tan grueso, tan intenso... De corazón a corazón. Y me duele asumir que ya no eres mi pequeña, que si pienso en un futuro con una madre de hijos míos dentro de mucho tiempo no seas tu la persona, que no esté Keni en mi presente cuando nos abrazamos y miramos una peli.

Quiero gastar mi vale contigo. Y vamos a gastarlo. El de la cena, por lo menos. 

No sabía que costaría tanto. No sabía que te echaría tanto de menos. No sabía que quererte tanto significaría luego esto. Quiero acurrucarme una última vez junto a ti. No quiero que haya una última. No sé qué quiero y qué no, y me estoy conteniendo para no mandarte un mensaje. 

Y quiero escuchar tu risa cuando hago el tonto.

sábado, 29 de noviembre de 2014


Que creixeràs i et faràs més forta i TOT anirà bé. I tu seràs valenta per tu. I seràs forta per tu. Compartiràs el que vulguis amb qui vulguis. Seràs feliç. No et sentiràs dèbil i incompleta. Tindràs dies més bons. I dies més dolents. Pensaràs que caus avall per no aixecar-te, però ho faràs i somriuràs de veritat i amb el cor. I saps què és el més important? Que t'ho sabràs dir tu, que ho tindràs dins, que ho sentiràs, tot això. I que no et sentiràs sola per no tenir ningú que t'ho digui, et sentiràs sàbia per no necessitar que t'ho expliqui ningú. Perquè si, tindràs gent. Molta. I t'estimaran. I el més important, et tindràs a tu, feliç, una mica deixan-te portar, però sense sentir que les onades et superen. Et tindràs a tu, incoherent, una mica estressada, però sabent que ets, en el fons, un pilar. Et tindràs a tu. I a moltes i a molts. Tindràs pilars. Però un dels més importants serà aquesta noia que avui llegeix i escriu. I fins a llavors.... poc a poc. Poc a poc. :)

miércoles, 26 de noviembre de 2014


TEMES QUE EM SUPEREN:

J: em posanerviosa. No crec que es liin. Me la pela que es liin. No se si me la pela realment o si me la pela perqe així no em sentiria malament i tindria motius per allunyar-me de tot fàcilment o perquè així no m'hauria de preocupar per haver-li fet mal o perquè simplement me la pela i no m'hi vull ficar. Però no em ve de gust parlar amb la J i ella era molt desfogue màxim. Vul explicar-te com em sento, vull explicar-te coses i no puc perquè no em surt

H: Em sap greu haver dit allò. Era punt de desfogue. No sé en quin punt estem i no vull liarla ni fer-me pesada així que tampoc el tinc.

Mama: estic cabrejadísima, no em ve de gust veure't, em vas dir coses molt cruels, pensava que erem amigues, que ho fariem bé i que em cuidaries de veritat. I no, no ho has fet, ni ho fas. Segueixes igual que sempre igual que quan et vaig dir que tenia un trastorn alimentari i no volies escoltar-me, igual que quan et vaig dir que estava amb una noia i no volies escoltar-me, tornes a deixar-me tirada, torno a sentir-me com una nena petita abandonada, torno a voler que vingui una carol gran a dir-me que tot se solucionarà, que tot anirà bé, perquè TORNES per un cop més a no ser-hi i a cridar-me i a fallar per totes bandes i passo, es que me la pela, es que no vull arreglar res, es que ja està.


Menjar: Torno a sentir-me com una puta merda, com no em sentia des de feia temps, torno a menjar malamentk, torno a fer tot el que fa un any que no feia, torno a tenir setmanes de merda, i vul tornar al punt de fa una setmana i no puc, me n'he anat, ja no hi sóc, i he treballat molt perquè ara se'b vagi volant de cop i no sé com sortir del bucle i torno a estar al bucle i torno a ser petita i a no agafar-me enlloc.

domingo, 16 de noviembre de 2014

out




Necesito encontrar un lugar donde hacerme bola, donde estar bien, donde poder aislarme de ti. Donde sentirme completa independientemente a ti, donde poder curarme poco a poco para afrontar luego las cosas con claridad.
Necesito echar un polvo con ella, uno con confianza, uno en el que me sienta segura y tranquila, en el que sienta que puedo estar tranquila, que puedo respirar, que exista un sexo desvinculado a ti, que me haga sentir bien a ese nivel, poder abrazarme luego y respirar distinto. Encontrar ese hueco, no como sustituto, sino como base para echar luego a volar. 
Que si, que no voy a depender de ello, que se que es improbable y que mi base va a tener que ser otra. Pero es lo que me gustaría.


No se donde estoy. Estoy perdida. Perdida. Muy perdida.





mi más sentido bésame, bésame
desayúname, ayúdame a deshacer la cama
te comería a versos, pero me tragaría mis palabras
por eso mejor dejarnos sin habla
perdí el sentido del amor, pero no el del sarcasmo,
así que te haré el humor hasta llegar al orgasmo

Rompamos juntos la barrera del sonido, 
cuando el gemido se coma al ruido

Que he visto enamorados ojos de lagañas, 
pero no hay mejores brindis que los que hacen tus pestañas

Bailé el tango de tu tanta y me pisaste con zapatos altos de tacón fino
Te dije "hazme lo que quieras" y me hiciste a mi sin adjetivos

Que haré que hasta te corras el carmín (pero no el rímel)

Que he visto rejuntarse el hambre con las ganas
pero no hay mejor skyline que verte tumbada


C.

miércoles, 12 de noviembre de 2014

Quedamos en dejarlo morir en primavera





Pieles tersas de jóvenes, magia en las pisadas
se dejaba caer, yo me dejaba enredar
y siempre chocaba

Y si, siempre chocábamos, siempre acabábamos con discusiones, pero había magia, era bonito, y por mucho choques y peleas, siempre acabábamos siendo nosotras. Me dijiste "siempre valía por encima de todo: nos queríamos. Eso valía por encima de todas las peleas". Y si, era verdad. Y nos liábamos y siempre acababa bien...

Cuando te diste cuenta, yo deliraba
Cuándo estarás de vuelta? me preguntaba

Flores en los balcones, golpes de palabras
amanecerá y echaremos a andar 
entre hojas mojadas

y teníamos mil planes. Y lo se, que ya están, que ya no. Pero los teníamos, y quiero mis zapatillas y que sea invierno y llevemos las zapatillas a conjunto, y que nos hagamos bola y que seas pequeña y ser tu chiqi, y que me cojas y me beses la frente.. Y no quiero pensarlo. NO QUIERO PENSAR EN LA PUTA FRASE "MIENTRAS TU TE FOLLABAS A OTRA YO TE COMPRÉ LAS ZAPATILLAS". Las putas zapatillas...! 

Con la ansiedad a cuestas, y una esperanza
en la ciudad deshecha, recién pintada

Quedamos en dejarlo morir en primavera
será un invierno largo juntando los pedazos que nos quedan

Y eso es lo más cierto. Que te echo de menos. Que me siento sola. Que soy incapaz de estar sin hacer nada. Que no puedo estar sin hacer nada. Que necesito hacer cosas continuamente. Que te quiero pero que no. Que es duro, que es difícil, que te echo de menos, que me siento sola, que tengo frío, QUE ME SIENTO SOLA Y TENGO FRÍO Y QUIERO QUE ESTÉS AQUÍ Y ME ABRACES, que quería tiempo para mi... y para que. Que te echo de menos. Porque a pesar de todo no dejo de quererte. 

Pánico a los aviones y la mirada buena
se dejaba ayudar me ayudaba a pensar 
y valía la pena

Hay una guerra enferma en las fronteras
y una ventana abierta en las aceras

Quedamos en dejarlo morir en primavera
será un invierno largo juntando los pedazos que nos llevan
Quedamos en dejarlo morir en primavera

será un invierno largo juntando los pedazos que nos quedan

lunes, 3 de noviembre de 2014

soy inmune a la muerte!





Ayer en la ducha descubrí que mi mundo se estructura en torno a tres tipos de chicas;

Existen las que van de frente y son transparentes. Te dicen lo que quieren, actúan con claridad, sabes de qué pasta son, y además una vez entras las pillas, las entiendes, rápidamente, fácilmente. Las cosas son fáciles, y entiendes por donde vais, te construyes y se construyen. Pueden ser complicadas, pero sabrás que lo son, porque lo son y dónde se encuentran esas complicaciones.

Luego tienes a las tóxicas. Las tóxicas te dejan entender una única cosa de ellas. Que no entenderás nada más. Te lían, te marean, te dicen cosas que no tienen ningún tipo de relación con lo que hacen. No puedes entrar, y si consigues hacerlo vas a tener que superar miles de barreras de complicaciones y de vueltas. Te atrapan, y piensas que puedes salir cuando quieras, pero es mentira. Te envuelven y vienen y se van y vuelven a venir, y se pegan a ti. Llevan el cartel de “peligro” escrito en mayúsculas y letras de neon en la frente, y lo ves. Lo ves al principio, aunque a veces vaya camuflado de fragilidad y pueda confundirse con “busco ayuda, rescátame”. No la buscan. O si, pero no te lo dirán ni lo aceptaran nunca, y cada vez que entres y te acerques te darán más vueltas.

Y finalmente existen las que más miedo dan. Dan más miedo que las tóxicas porque son buenas. Porque cuando te acercas a una tóxica sabes que te estás metiendo en algo que no puede salirte bien. Pero cuando te acercas a una de éstas... Sabes que es bueno. Y que vas a hacerte daño.
A ellas también las entiendes. También sabes por donde van en términos generales, sabes que esencia tienen. Pero cuando entres te vas a perder. Porque tienes clara la dirección, pero no sabrás por donde cogerla, y cuanto más entres más querrás conocer. Porque sabes que la dirección es buena aunque no entiendas el sentido. Te atrapa su forma de pensar, te quedas con sus expresiones, y cada pedacito de ellas que comparten contigo te hace desear más, querer conocer más.
Y yo nunca soy lo suficientemente compleja o interesante para abarcar todo esto, o para ser la persona con quien lo compartan. Y entonces, cuando ya estoy dentro, es cuando veo que quiero salir. Y no se como hacerlo, porque realmente, querer querer quiero quedarme, quiero llegar a entender a pesar de que se que posiblemente sea imposible.
Por eso dan miedo. Porque nunca funciona. Pero te atrapan. Y siempre quieres que funcione, y siempre quieres saber más.

Y no, no hay que clasificar, cada persona es única y no creo que puedas encajar a cada persona de tu mundo en una categoría, y mucho menos en una de éstas tres. Pero en términos generales, esto es lo que yo me encuentro. Que siempre soy feliz con las primeras, que me llenan y me ayudan a crecer y que las cosas son fáciles. Que me acerco a las tóxicas por puro morbo y adrenalina, por saber, y se que juego con fuego y se que luego saldré. Y que las últimas, las que dan miedo, me cogen sin darme cuenta, estimulan cada una de las neuronas de mi cerebro, y no entiendo donde estoy hasta que estoy.


Pero bueno.. Mientras no me pierda a mi... es lo que importa al fin y al cabo, y ahora me importa encontrarme, aprender a buscarme y sacar pequeñas conclusiones de ello. Creo que he crecido, o, por lo menos, que he encontrado algo mío que no había salido hasta ahora, he buscado determinación, he buscado argumentar mis actos, he buscado ser consciente, responsable y consecuente. Ha salido, y no creía que pudiese salir. Ahora sólo falta trabajar en las pequeñas cosas que han salido a flote gracias a esto.


Soy inmune a la muerte, no necesito bendiciones porque siempre tengo buena suerte

viernes, 31 de octubre de 2014

all you have to do is cry...



Cuando estamos juntas tengo los argumentos claros, pero pienso que querría volver. Luego pienso en los argumentos, veo que son válidos y que por ello no es lo que vamos a hacer. Pienso también que igual fue con ella por ser ella, que con otra no hubiese pasado. Pero el hecho sigue siendo el mismo. A dia de hoy no puedo prometerte 100% que no volvería a pasar, por lo que sigo en mi posición.

Es duro hablar contigo. me colapso, me pierdo y no se donde estoy. Tengo ataques de histeria y pego cosas. Estamos bien pero dentro de mi yo estoy mal. No se qué hacer. Sería más fácil si me dijeras que tu decisión única es que no quieres más, pero me dices que si yo te quisiera querría estar contigo a pesar de las cosas y trabajaríamos. Y no puedo evitar pensar que aunque no, por mis motivos, quizá tienes algo de razón. O quizás no, pero eso me convierte a mi en quién quiere dejarlo, y eso no se como gestionarlo.




31 de Octubre

2014

Hace dos años no te conocía. Eras "la bollera de mi clase".  Hablamos en psicosocial un dia, me vacilaste. Luego hablamos por facebook. Era el 8 de noviembre. Teníamos técnicas ese viernes. Y era jueves. Y no, no he mirado ningún calendario. Lo sé. Lo miré en su momento, igual. Una semana después eto. Y dos días más tarde primer beso. 18 de noviembre. Año 2012.

Eres mi pequeñita, eres mi niña pequeña. Se que ya no, que ya no es verdad, que ya está, y se porque. Pero no puedo, quiero que seas mi niña pequeña, quiero que vuelvas a abrazarte a mi, quiero que vuelvas a decirme cosas con voz de niña pequeña, quiero que vuelvas a hacerme reír. Quiero abrazarme a ti, te echo de menos, echo de menos que me digas tonterías, echo de menos que nos ríamos juntas, lo echo muchísimo de menos. Echo de menos que me brillen los ojos cuando estoy contigo, echo de menos tocarte, tener tus manos cogidas. Echo de menos despertarme contigo, echo de menos que hagamos broimas, echo de menos que nos hagamos fotos y hagamos el tonto. Siento que no he sabido valorarlo en todo este tiempo, solo en ocasiones puntuales lo valoraba, y siento que nos echo de menos, que eramos una burbujita pequeña de felicidad comportida.
Ya no estás, y no se si me doy cuenta de que ya no estás, es que no se si soy consciente de que te has ido para siempre, no lo se, me da miedo todo, me da miedo sentirme sola, no se si me da miedo estar sin ti. Me da miedo no darme cuenta de que te vas, me da miedo saber que te vas para siempre, me da miedo no volver a tenerte nunca, y me niego a creerlo aunque se que es lo que pasará. Me da miedo todo, a veces dudo de si soy una cobarde. A veces ya no sé qué pienso. Estoy segura de mi argumento, eso siempre, pero todo se difumina a mi alrededor. Y yo solo quiero a la e pequeñita que se hace bolilla a mi lado, que me acaricia el pelo y me da besos en la frente, que me abraza, que luego dice “mi chiqii” con vos de niña pequeña, y yo hago el tonto y hace el tonto conmigo. Quiero tus abrazos, quiero sentir tus manos en mi espalda, quiero relajarme en tu cama junto a ti, quiero que vuelvas a ser mi peqe y ser la tuya, quiero no quererte, quiero que seamos amigas, quiero que desaparezcas, como si estuvieras de viaje., Quiero darme cuenta que te vas para no volver. Quiero sonreír y estar bien. 
No quiero que te vayas, pero no quiero que estés porque se que no puedo.

Y estoy hasta la polla que cada vez que lloro salga la racionalidad para recordarme mis argumentos y lo se, pero no puedo. Estoy triste, estoy apagada. Y es porque me faltas tu. Y si estubieras seguramente iria agobiada por exámenes y sin tiempo. Pero si tu faltas las cosas no tienen sentido. Me cuesta encontrar cosas que me gusten. Sólo salir y quedar. Y no quiero estudiar. Y me faltas. Y si, pasará. Y si, es una época. Y si, estaré mejor. Pero hoy no. Hoy lloro.

Mil recuerdos me vienen a la cabeza. Des de aquel primer olor de noviembre de hace dos años, cuando llegaba el frío y se sentía en el aire, cuando hablábamos, y yo no tenía nada claro, y nos besamos en ese banco, y luego hablábamos por as noches y nos escondíamos en los rincones, y en la biblioteca pasaban las horas y yo sólo hablaba y hablaba y te miraba. Y estabas guapa, estabas muy guapa, y tenías unos ojitos azules preciosos. Y yo tube miedo, y lo pasamos mal, pero hicimos un año, y teníamos un mobil, y me cuidabas, y fuimos a un hotel, y era bonito, y yo hacía cosas y tu las hacías por mi, y vimos magia, y fuimos a madrid, y fuimos a menorca, y reímos y hablamos, y vivimos y crecimos, y nos enamoramos, y nos quisimos, y aprendimos, y luchamos, y no lo sé,

no lo sé, no sé porque pero no, pero se que no, pero te quiero y te echo de menos, y es muy difícil no contarte todo esto, no explicarte lo que me preocupa, echo de menos contarte cada puto detalle de mi día a día y que me escuches como si fuese interesante aunque posiblemente te aburra, echo de menos tu "------- duermes muchoooo", es muy difícil no buscar tus brazos, es muy difícil no tenerte, saber que no iremos a venecia, saber que no se si podremos gastar el vale del restaurante, saber que hemos viviso dos putos años enteros, que has sido dos años de mi vida, que nadie daba nada, que yo no daba nada, que tu no dabas nada, que no voy a encontrar a nadie tan jodidamente genial con quien encaje tanto y crecer tanto. Quiero seguir creciendo contigo, junto a ti.

Sé que no es justo. Sé que no puedo. Sé que lo haría, y no querré pararlo. Y por eso no puedo.
Y porque luego, dentro me agobio, y ahora fuera.... ahora ya tengo el fuera. No sé. No lo sé.

Oh dios, echo tanto de menos que seamos dos haciendo el capullo y viviendo aventuras y descubriendo mundo... Y estás tan jodidamente guapa estos días con la sudadera en la uni, y tus ojos azules que brillan...


viernes, 24 de octubre de 2014

Sobran horas, faltan canciones (ultima línea juntos, verso acabado, punto)



Me quedo sin canciones que tocar. Estoy caída. Las horas no pasan, toco la guitarra hasta que me duelen los dedos y aburro grupos de siempre, lloro a ratos cuando escucho en spoty frases como

no puedo más, dijiste, algo aquí dentro insiste, soy un barco varado
cariño yo te quiero, pero por dentro muero, mi estrella se ha apagado
no hay ya más que decir, se queda conmigo esta nada
vete tranquila, sigue, busca otro mundo, sigue
última línea juntos verso acabado, punto. Miremos a otro lado...”

When I look into your eyes is like watching the night sky
or a beautiful sunrise there so much they hold...
HOW OLD IS YOUR SOUL...
I won't give up on us...”

Me moriré de ganas de decirte que te voy a echar de menos”

m'ha vingut al cap, mentre volava, un diumenge al llit, ens despertavem, mirant-nos els peus, comparant-nos els dits.... I se m'ha escapat mitja rialla, ens he vist tan nens i amb tantes ganes, mai vam sospitar que acabariem així...”


Pero no siempre. No sé dónde estoy. Estoy en pausa. Es como si te hubieras ido de viaje y no volvieras, y yo estoy en pausa, y mi vida está bien. Pero no es real porque no estás, no te digo mi resultado en el futbol, no te escribo. No es lo de siempre. Cuando pienso en ti bebecin se me rompe algo dentro. Tengo miedo de que dejases caer la barrera que te separa del mundo conmigo, y ahora la subas y nunca más quieras bajarla.
Y no me gusta no haber llegado a tener la despedida. Y odio esa conversación de metro en que te aparté del beso porque me puse nerviosa (tenía claro, no podía pasar, no podía, me colapsé!!!) y a partir de ahí subiste el muro, y te pedí respuestas y estás en silencio des de ese día, des de entonces.
Y me pediste el primer día que no hablásemos como siempre y lo hice. Y el segundo viniste para hablar conmigo como siempre y lo hice. Y el tercero te pedí una respuesta, te dije que necesitaba una respuesta, y me duele y me jode que no la dieras, porque yo te dí lo que necesitabas y tu no pudiste dármelo a mi cuando necesitaba la respuesta, la PUTA RESPUESTA.

Pero no lloro en general. Me ocupo, hago cosas, estoy bien cuando estoy con gente, cuando invento historias, cuando pinto dibujos. Pero cuando estoy en la uni, me encuentro a tus amigos o te veo me remueve el interior una fuerza mala, algo que no me gusta, una sensación desagradable, pero que no acaba en lágrimas. No me salen, me salen a cachitos, salen poco a poco, pero sigue todo dentro y no sé como sacarlo ni encuentro el momento de sacarlo.

No me concentro. Me pierdo en las clases. Intento centrarme cuando tengo lecturas pendientes y no las acabo nunca. Miro películas, hablo, hablo montones de veces, con montones de personas, les explico cosas, escucho todo lo que me expliquen y me meto en la vida de todos dando consejos y calmando a la gente, salgo, ando, no paro, juego a pokemon. Porque cuando paro se para el tiempo y no se qué hacer hasta la siguiente actividad. Estoy cansada, pero duermo poco. No me canso por las noches pese a estar cansada todo el día.

Me encantaría en un futuro que fueses tu. No ahora. Pero me he atascado. Me he atascado y no sé como tocar el suelo para poder levantarme hacia arriba. Estoy suspendida en medio de la puta nada, y pegaría a todas las paredes para poder bajar o subir o algo. Y no sé porque, a veces creo que no me lo permito (bajar) y a veces creo que no puedo.


Y hay más. Pero esto eres tu. Esto es tu, es por ti.



Coses que em queden dintre:
L'últim polvo que no vaig poder fer perquè plorava. Que tu li donessis tanta importància i que jo també n'hi donés.
El petó del metro que jo vaig malinterpretar i que va empitjorar el tema. NO ME DAS GRIMA. Però ara si ho fessim jo tampoc podria, perquè estaria trista. Crec.







Hoy nos hemos dicho adiós (I won't give up)



Creo que cada ruptura que pasas es una herida. Es algo que te rompe, que te deshilacha por dentro. Creo que cada vez que algo bonito acaba, que algo bello muere, se te abre una brecha, que puedes tardar en curar, que puedes llegar a curar. Pero que deja cicatriz. Sólo pido que esas cicatrices no se infecten.

Hoy nos hemos dicho adiós. Sé por que, sé los motivos. Los sabes tu también. Yo me quedo muda, yo me quedo sin opinión, dentro de esto me cuesta encontrarme, y eso es cierto. Podríamos trabajarlo ahora que ya lo sabemos... Yo me ahogo porque estás en todos mis contextos, estás en demasiados. Podríamos trabajarlo. Yo me siento inferior a veces. Podríamos trabajarlo. Des de dentro. Pero yo también soy egoísta; egoísta porque querría tenerlo todo, egoísta porque si aparece ella yo no se si vuelvo a besarla. A pesar de estar contigo. Egoísta porque no elijo, egoísta porque lo quiero todo. Y eso te afecta y te duele a ti directamente, y yo no quiero estar contigo si no puedo decirte 100% si, me la follaría, pero si viene ahora a besarme le digo que no. No puedo decirte “no lo sé” porque esto es falso para la relación, es petársela, es no respetarla.

En cuanto a sentimientos... Voy a echarte de menos. Mucho. Muchísimo. Escucho canciones y me duelen, me duelen horrores. Voy a echar de menos escribir en tu espalda, pintar-te cosas, voy a echar de menos tumbarme sobre tu pecho, hacerme pequeña y que me cuides, que me abraces, que me envuelvas. Voy a echar de menos las noches contigo, abrazarte, que me abraces, cogerte con fuerza. Que me digas que no voy a caerme. Voy a echar de menos decirte que te quiero, que estoy enamorada de ti, voy a echar de menos cenar contigo en tu casa, ver pelis, ver series, que me digas “duermes muchoo”, que en invierno se me hielen los pies en tu casa, que nos enfademos y lo pasemos mal y nos acabemos reconciliando porque nos queremos... si, eso también lo voy a echar de menos. Voy a echar de menos a E por el piso, desayunar o merendar con s y s, hacer birras en el bar, a bebe... Voy a echar de menos sentirme segura, sentir que estás conmigo, que puedo contarte todo lo que va pasando, por tontería que sea. Voy a echar de menos llorar en tu hombro y reírme a carcajadas. Voy a echar de menos a mi peque, cuando hace de niña pequeña conmigo, cuando te digo que eres relámpago, cuando haces el tonto y no me lo espero, cuando hacemos la croqueta, voy a echarte de menos.

Tanto que no me creo que se haya acabado, que sigo pensando que vamos a acabar volviendo.
Pero no hoy ni ahora. Primero he de trabajar en si soy capaz de elegir, más allá de quererte. Hemos crecido juntas. Hemos crecido mucho. No quiero decirte adiós. Quiero decirte hasta luego. Aunque no sepa cuando es este luego ni siquiera si es posible. Si he de elegir a alguien para pasar mi vida eres tu. Pero no ahora, ahora no puedo. Cuando esté preparada, cuando si que pueda.... veremos como esta todo... veremos si seguimos queriéndonos. Y si es posible, entonces querré volver contigo y volver a hacer que salga magia cuando nos besamos. Y si para entonces ha pasado demasiado tiempo y tu has rehecho tu vida, o yo ya no siento lo mismo.... Entonces siempre serás el recuerdo más bonito que tengo de alguien.

Gracias por estos dos años tan grandes a tu lado.



20 Octubre 2014

No me'n penedeixo




No me'n penedeixo.


No me'n penedeixo del que va passar. Avui, a Barcelona, penso en aquella nit, i no me'n penedeixo. Sempre superior, sempre gran, sempre intimidadora, va caure davant meu per convertir-se en una persona que jo no havia vist mai abans. Em vas sorprendre i em vas fer venir ganes de coneixe't més, de coneixe't millor, de saber de la teva vida, més enllà d'allò.

No vaig anar allà amb la intenció de que passés res. De fet pensava que no passaria. I allà estaves tu, el dia que et vas saltar classes per fer l'excursió de la ruta, després de platges i descobrir el lloc més maco del planeta, arribem a casa, ens fem bola al llit “tu saps fer la cullera molt bé” em trec les botes i em poso al teu costat. I després de sopar, al sofà, jo amb els peus freds i tu fent-me lloc, fent-me pessigolles, escalfant-mel's, posant-me el teu peu al genoll mentre jo els acariciava distretament, i després jugant a la brisca per matar els minuts. Les altres dues dormien cadascuna en un lloc del menjador, i quan la S va dir que se n'anava a dormir tu vas dir “vinga, anem i apaguem el llum”. I la una d'elles es va quedar al sofà, l'altra al matalàs, i nosaltres ens en vem anar a la teva habitació, vem apagar el llum i ens vem estirar al llit, com cada nit... però de cara, i ens vem posar a parlar de l'homosexualitat, de com ho portaven els meus pares... jo intentava no dir el nom d'ella. Tu eres massa a prop. Em vas fer una broma, em vaig posar nerviosa, no te la vaig seguir bé. Una estona després “ui, estàs molt a prop.!”. En aquell moment gairebé et dic que t'anava a fer un petó. Però no va caldre, perquè vas tallar la meva següent frase (raonada i profunda sobre l'acceptació de la societat) amb un petó als llavis, no un pico, un petó.

Em vaig quedar flipada. Què? Et vaig somriure sense creure-m'ho, sorpresa. “Què ha sigut això?” “Et debia un petó” “Pensava que no me'l faries...” “No podia” “Es pot repetir?” “No ho sé” Et vaig fer un petó. Ens vem mirar.

“A vera si dorms ara..!” “ni de conya ara puc dormir..!” “Va, què deies?” “si, doncs... doncs això... que...” “Ja no saps ni per on anaves...”. Vas fregar el teu nas amb el meu, amunt i avall. Vaig fer-te un petó. Me'l vas tornar. En van ser uns quants. “Mai m'havia liat amb una noia...” “No ho sabia.. sóc la primera?” i després “Què vols?”. Em vas mirar. “En teoria només anava a ser un petó...” Estaves petita. Mai t'havia vist així. Vem fernos-en més. Et vaig posar la mà a la cintura i vas portar-me-la sota la teva samarreta. Vaig decidir que volia deixar-me anar. Molt lentament et vaig anar acariciant, ens vem treure la roba i vem seguir fent-nos petons i carícies. “És molt raro això de tenir una persona amb tetes a sobre.... Això encara és més estrany...! Em fa molta vergonya..” Anavem rient “Si en algún moment vols que pari diga-m'ho” “És com... és com una altra primera vegada, i jo no sé què fer...”

Et vaig acariciar, em vas acariciar. Vem descobrir-nos.
No és real. Es molt raro. No es real. Es un somni. Si, es un somni. Anavem rient. És molt random! Seguiem rient. Era còmode i era tendre. Estaves preciosa i molt, molt sexy. “no has d'aconseguir res, ho saps, oi?” “sóc inútil” 

Què he de fer perquè em creguis? Porta'm un got d'aigua...
(perquè a tot això jo tenia la boca seca a matar, feia moltíssima calor i estavem deshidratades).
I et vaig robar la samarreta alhora que em posava la meva, i vas seure al llit a agafarme-la

-vinga, ves a buscar aigua (mentre em buscaves la teva samarreta)
-ara hi vaig...
em vas aixecar la samarreta i vas fer-me un petó
-què fas...
-res, que em provoques així...


Vaig flipar. Flipava amb tu.
I després d'una estona de carícies vas anar a buscar aigua, vas tornar i ens vem ficar al llit, ja vestides.
Sóc una borde
Perqè?
I tu ets un ossito de peluche carinyós...
Ara m'aparto...


Tot era distès. Després vem parlar d'ella. Dels teus amics. De decisions. Ens vem fer petó de bona nit? No ho recordo. Però estàvem tan bé... Va ser maco. Va ser preciós. Va ser sexy. Va ser una nit molt guai. Reiem, conectavem, va existir vincle, va ser còmode. Em va encantar. I no. No me'n penedeixo.