viernes, 24 de octubre de 2014

Sobran horas, faltan canciones (ultima línea juntos, verso acabado, punto)



Me quedo sin canciones que tocar. Estoy caída. Las horas no pasan, toco la guitarra hasta que me duelen los dedos y aburro grupos de siempre, lloro a ratos cuando escucho en spoty frases como

no puedo más, dijiste, algo aquí dentro insiste, soy un barco varado
cariño yo te quiero, pero por dentro muero, mi estrella se ha apagado
no hay ya más que decir, se queda conmigo esta nada
vete tranquila, sigue, busca otro mundo, sigue
última línea juntos verso acabado, punto. Miremos a otro lado...”

When I look into your eyes is like watching the night sky
or a beautiful sunrise there so much they hold...
HOW OLD IS YOUR SOUL...
I won't give up on us...”

Me moriré de ganas de decirte que te voy a echar de menos”

m'ha vingut al cap, mentre volava, un diumenge al llit, ens despertavem, mirant-nos els peus, comparant-nos els dits.... I se m'ha escapat mitja rialla, ens he vist tan nens i amb tantes ganes, mai vam sospitar que acabariem així...”


Pero no siempre. No sé dónde estoy. Estoy en pausa. Es como si te hubieras ido de viaje y no volvieras, y yo estoy en pausa, y mi vida está bien. Pero no es real porque no estás, no te digo mi resultado en el futbol, no te escribo. No es lo de siempre. Cuando pienso en ti bebecin se me rompe algo dentro. Tengo miedo de que dejases caer la barrera que te separa del mundo conmigo, y ahora la subas y nunca más quieras bajarla.
Y no me gusta no haber llegado a tener la despedida. Y odio esa conversación de metro en que te aparté del beso porque me puse nerviosa (tenía claro, no podía pasar, no podía, me colapsé!!!) y a partir de ahí subiste el muro, y te pedí respuestas y estás en silencio des de ese día, des de entonces.
Y me pediste el primer día que no hablásemos como siempre y lo hice. Y el segundo viniste para hablar conmigo como siempre y lo hice. Y el tercero te pedí una respuesta, te dije que necesitaba una respuesta, y me duele y me jode que no la dieras, porque yo te dí lo que necesitabas y tu no pudiste dármelo a mi cuando necesitaba la respuesta, la PUTA RESPUESTA.

Pero no lloro en general. Me ocupo, hago cosas, estoy bien cuando estoy con gente, cuando invento historias, cuando pinto dibujos. Pero cuando estoy en la uni, me encuentro a tus amigos o te veo me remueve el interior una fuerza mala, algo que no me gusta, una sensación desagradable, pero que no acaba en lágrimas. No me salen, me salen a cachitos, salen poco a poco, pero sigue todo dentro y no sé como sacarlo ni encuentro el momento de sacarlo.

No me concentro. Me pierdo en las clases. Intento centrarme cuando tengo lecturas pendientes y no las acabo nunca. Miro películas, hablo, hablo montones de veces, con montones de personas, les explico cosas, escucho todo lo que me expliquen y me meto en la vida de todos dando consejos y calmando a la gente, salgo, ando, no paro, juego a pokemon. Porque cuando paro se para el tiempo y no se qué hacer hasta la siguiente actividad. Estoy cansada, pero duermo poco. No me canso por las noches pese a estar cansada todo el día.

Me encantaría en un futuro que fueses tu. No ahora. Pero me he atascado. Me he atascado y no sé como tocar el suelo para poder levantarme hacia arriba. Estoy suspendida en medio de la puta nada, y pegaría a todas las paredes para poder bajar o subir o algo. Y no sé porque, a veces creo que no me lo permito (bajar) y a veces creo que no puedo.


Y hay más. Pero esto eres tu. Esto es tu, es por ti.



Coses que em queden dintre:
L'últim polvo que no vaig poder fer perquè plorava. Que tu li donessis tanta importància i que jo també n'hi donés.
El petó del metro que jo vaig malinterpretar i que va empitjorar el tema. NO ME DAS GRIMA. Però ara si ho fessim jo tampoc podria, perquè estaria trista. Crec.







No hay comentarios:

Publicar un comentario