Me
quedo sin canciones que tocar. Estoy caída. Las horas no pasan, toco
la guitarra hasta que me duelen los dedos y aburro grupos de siempre,
lloro a ratos cuando escucho en spoty frases como
“no
puedo más, dijiste, algo aquí dentro insiste, soy un barco varado
cariño
yo te quiero, pero por dentro muero, mi estrella se ha apagado
no
hay ya más que decir, se queda conmigo esta nada
vete
tranquila, sigue, busca otro mundo, sigue
última
línea juntos verso acabado, punto. Miremos a otro lado...”
“When
I look into your eyes is like watching the night sky
or
a beautiful sunrise there so much they hold...
HOW
OLD IS YOUR SOUL...
I
won't give up on us...”
“Me
moriré de ganas de decirte que te voy a echar de menos”
“m'ha
vingut al cap, mentre volava, un diumenge al llit, ens despertavem,
mirant-nos els peus, comparant-nos els dits.... I se m'ha escapat
mitja rialla, ens he vist tan nens i amb tantes ganes, mai vam
sospitar que acabariem així...”
Pero
no siempre. No sé dónde estoy. Estoy en pausa. Es como si te
hubieras ido de viaje y no volvieras, y yo estoy en pausa, y mi vida
está bien. Pero no es real porque no estás, no te digo mi resultado
en el futbol, no te escribo. No es lo de siempre. Cuando pienso en ti
bebecin se me rompe algo dentro. Tengo miedo de que dejases caer la
barrera que te separa del mundo conmigo, y ahora la subas y nunca más
quieras bajarla.
Y
no me gusta no haber llegado a tener la despedida. Y odio esa
conversación de metro en que te aparté del beso porque me puse
nerviosa (tenía claro, no podía pasar, no podía, me colapsé!!!) y
a partir de ahí subiste el muro, y te pedí respuestas y estás en
silencio des de ese día, des de entonces.
Y
me pediste el primer día que no hablásemos como siempre y lo hice.
Y el segundo viniste para hablar conmigo como siempre y lo hice. Y el
tercero te pedí una respuesta, te dije que necesitaba una respuesta,
y me duele y me jode que no la dieras, porque yo te dí lo que
necesitabas y tu no pudiste dármelo a mi cuando necesitaba la
respuesta, la PUTA RESPUESTA.
Pero
no lloro en general. Me ocupo, hago cosas, estoy bien cuando estoy
con gente, cuando invento historias, cuando pinto dibujos. Pero
cuando estoy en la uni, me encuentro a tus amigos o te veo me remueve
el interior una fuerza mala, algo que no me gusta, una sensación
desagradable, pero que no acaba en lágrimas. No me salen, me salen a
cachitos, salen poco a poco, pero sigue todo dentro y no sé como
sacarlo ni encuentro el momento de sacarlo.
No
me concentro. Me pierdo en las clases. Intento centrarme cuando tengo
lecturas pendientes y no las acabo nunca. Miro películas, hablo,
hablo montones de veces, con montones de personas, les explico cosas,
escucho todo lo que me expliquen y me meto en la vida de todos dando
consejos y calmando a la gente, salgo, ando, no paro, juego a
pokemon. Porque cuando paro se para el tiempo y no se qué hacer
hasta la siguiente actividad. Estoy cansada, pero duermo poco. No me
canso por las noches pese a estar cansada todo el día.
Me
encantaría en un futuro que fueses tu. No ahora. Pero me he
atascado. Me he atascado y no sé como tocar el suelo para poder
levantarme hacia arriba. Estoy suspendida en medio de la puta nada, y
pegaría a todas las paredes para poder bajar o subir o algo. Y no sé
porque, a veces creo que no me lo permito (bajar) y a veces creo que
no puedo.
Y
hay más. Pero esto eres tu. Esto es tu, es por ti.
Coses que em queden dintre:
L'últim polvo que no vaig poder fer
perquè plorava. Que tu li donessis tanta importància i que jo també
n'hi donés.
El petó del metro que jo vaig
malinterpretar i que va empitjorar el tema. NO ME DAS GRIMA. Però
ara si ho fessim jo tampoc podria, perquè estaria trista. Crec.
No hay comentarios:
Publicar un comentario