viernes, 31 de octubre de 2014

all you have to do is cry...



Cuando estamos juntas tengo los argumentos claros, pero pienso que querría volver. Luego pienso en los argumentos, veo que son válidos y que por ello no es lo que vamos a hacer. Pienso también que igual fue con ella por ser ella, que con otra no hubiese pasado. Pero el hecho sigue siendo el mismo. A dia de hoy no puedo prometerte 100% que no volvería a pasar, por lo que sigo en mi posición.

Es duro hablar contigo. me colapso, me pierdo y no se donde estoy. Tengo ataques de histeria y pego cosas. Estamos bien pero dentro de mi yo estoy mal. No se qué hacer. Sería más fácil si me dijeras que tu decisión única es que no quieres más, pero me dices que si yo te quisiera querría estar contigo a pesar de las cosas y trabajaríamos. Y no puedo evitar pensar que aunque no, por mis motivos, quizá tienes algo de razón. O quizás no, pero eso me convierte a mi en quién quiere dejarlo, y eso no se como gestionarlo.




31 de Octubre

2014

Hace dos años no te conocía. Eras "la bollera de mi clase".  Hablamos en psicosocial un dia, me vacilaste. Luego hablamos por facebook. Era el 8 de noviembre. Teníamos técnicas ese viernes. Y era jueves. Y no, no he mirado ningún calendario. Lo sé. Lo miré en su momento, igual. Una semana después eto. Y dos días más tarde primer beso. 18 de noviembre. Año 2012.

Eres mi pequeñita, eres mi niña pequeña. Se que ya no, que ya no es verdad, que ya está, y se porque. Pero no puedo, quiero que seas mi niña pequeña, quiero que vuelvas a abrazarte a mi, quiero que vuelvas a decirme cosas con voz de niña pequeña, quiero que vuelvas a hacerme reír. Quiero abrazarme a ti, te echo de menos, echo de menos que me digas tonterías, echo de menos que nos ríamos juntas, lo echo muchísimo de menos. Echo de menos que me brillen los ojos cuando estoy contigo, echo de menos tocarte, tener tus manos cogidas. Echo de menos despertarme contigo, echo de menos que hagamos broimas, echo de menos que nos hagamos fotos y hagamos el tonto. Siento que no he sabido valorarlo en todo este tiempo, solo en ocasiones puntuales lo valoraba, y siento que nos echo de menos, que eramos una burbujita pequeña de felicidad comportida.
Ya no estás, y no se si me doy cuenta de que ya no estás, es que no se si soy consciente de que te has ido para siempre, no lo se, me da miedo todo, me da miedo sentirme sola, no se si me da miedo estar sin ti. Me da miedo no darme cuenta de que te vas, me da miedo saber que te vas para siempre, me da miedo no volver a tenerte nunca, y me niego a creerlo aunque se que es lo que pasará. Me da miedo todo, a veces dudo de si soy una cobarde. A veces ya no sé qué pienso. Estoy segura de mi argumento, eso siempre, pero todo se difumina a mi alrededor. Y yo solo quiero a la e pequeñita que se hace bolilla a mi lado, que me acaricia el pelo y me da besos en la frente, que me abraza, que luego dice “mi chiqii” con vos de niña pequeña, y yo hago el tonto y hace el tonto conmigo. Quiero tus abrazos, quiero sentir tus manos en mi espalda, quiero relajarme en tu cama junto a ti, quiero que vuelvas a ser mi peqe y ser la tuya, quiero no quererte, quiero que seamos amigas, quiero que desaparezcas, como si estuvieras de viaje., Quiero darme cuenta que te vas para no volver. Quiero sonreír y estar bien. 
No quiero que te vayas, pero no quiero que estés porque se que no puedo.

Y estoy hasta la polla que cada vez que lloro salga la racionalidad para recordarme mis argumentos y lo se, pero no puedo. Estoy triste, estoy apagada. Y es porque me faltas tu. Y si estubieras seguramente iria agobiada por exámenes y sin tiempo. Pero si tu faltas las cosas no tienen sentido. Me cuesta encontrar cosas que me gusten. Sólo salir y quedar. Y no quiero estudiar. Y me faltas. Y si, pasará. Y si, es una época. Y si, estaré mejor. Pero hoy no. Hoy lloro.

Mil recuerdos me vienen a la cabeza. Des de aquel primer olor de noviembre de hace dos años, cuando llegaba el frío y se sentía en el aire, cuando hablábamos, y yo no tenía nada claro, y nos besamos en ese banco, y luego hablábamos por as noches y nos escondíamos en los rincones, y en la biblioteca pasaban las horas y yo sólo hablaba y hablaba y te miraba. Y estabas guapa, estabas muy guapa, y tenías unos ojitos azules preciosos. Y yo tube miedo, y lo pasamos mal, pero hicimos un año, y teníamos un mobil, y me cuidabas, y fuimos a un hotel, y era bonito, y yo hacía cosas y tu las hacías por mi, y vimos magia, y fuimos a madrid, y fuimos a menorca, y reímos y hablamos, y vivimos y crecimos, y nos enamoramos, y nos quisimos, y aprendimos, y luchamos, y no lo sé,

no lo sé, no sé porque pero no, pero se que no, pero te quiero y te echo de menos, y es muy difícil no contarte todo esto, no explicarte lo que me preocupa, echo de menos contarte cada puto detalle de mi día a día y que me escuches como si fuese interesante aunque posiblemente te aburra, echo de menos tu "------- duermes muchoooo", es muy difícil no buscar tus brazos, es muy difícil no tenerte, saber que no iremos a venecia, saber que no se si podremos gastar el vale del restaurante, saber que hemos viviso dos putos años enteros, que has sido dos años de mi vida, que nadie daba nada, que yo no daba nada, que tu no dabas nada, que no voy a encontrar a nadie tan jodidamente genial con quien encaje tanto y crecer tanto. Quiero seguir creciendo contigo, junto a ti.

Sé que no es justo. Sé que no puedo. Sé que lo haría, y no querré pararlo. Y por eso no puedo.
Y porque luego, dentro me agobio, y ahora fuera.... ahora ya tengo el fuera. No sé. No lo sé.

Oh dios, echo tanto de menos que seamos dos haciendo el capullo y viviendo aventuras y descubriendo mundo... Y estás tan jodidamente guapa estos días con la sudadera en la uni, y tus ojos azules que brillan...


viernes, 24 de octubre de 2014

Sobran horas, faltan canciones (ultima línea juntos, verso acabado, punto)



Me quedo sin canciones que tocar. Estoy caída. Las horas no pasan, toco la guitarra hasta que me duelen los dedos y aburro grupos de siempre, lloro a ratos cuando escucho en spoty frases como

no puedo más, dijiste, algo aquí dentro insiste, soy un barco varado
cariño yo te quiero, pero por dentro muero, mi estrella se ha apagado
no hay ya más que decir, se queda conmigo esta nada
vete tranquila, sigue, busca otro mundo, sigue
última línea juntos verso acabado, punto. Miremos a otro lado...”

When I look into your eyes is like watching the night sky
or a beautiful sunrise there so much they hold...
HOW OLD IS YOUR SOUL...
I won't give up on us...”

Me moriré de ganas de decirte que te voy a echar de menos”

m'ha vingut al cap, mentre volava, un diumenge al llit, ens despertavem, mirant-nos els peus, comparant-nos els dits.... I se m'ha escapat mitja rialla, ens he vist tan nens i amb tantes ganes, mai vam sospitar que acabariem així...”


Pero no siempre. No sé dónde estoy. Estoy en pausa. Es como si te hubieras ido de viaje y no volvieras, y yo estoy en pausa, y mi vida está bien. Pero no es real porque no estás, no te digo mi resultado en el futbol, no te escribo. No es lo de siempre. Cuando pienso en ti bebecin se me rompe algo dentro. Tengo miedo de que dejases caer la barrera que te separa del mundo conmigo, y ahora la subas y nunca más quieras bajarla.
Y no me gusta no haber llegado a tener la despedida. Y odio esa conversación de metro en que te aparté del beso porque me puse nerviosa (tenía claro, no podía pasar, no podía, me colapsé!!!) y a partir de ahí subiste el muro, y te pedí respuestas y estás en silencio des de ese día, des de entonces.
Y me pediste el primer día que no hablásemos como siempre y lo hice. Y el segundo viniste para hablar conmigo como siempre y lo hice. Y el tercero te pedí una respuesta, te dije que necesitaba una respuesta, y me duele y me jode que no la dieras, porque yo te dí lo que necesitabas y tu no pudiste dármelo a mi cuando necesitaba la respuesta, la PUTA RESPUESTA.

Pero no lloro en general. Me ocupo, hago cosas, estoy bien cuando estoy con gente, cuando invento historias, cuando pinto dibujos. Pero cuando estoy en la uni, me encuentro a tus amigos o te veo me remueve el interior una fuerza mala, algo que no me gusta, una sensación desagradable, pero que no acaba en lágrimas. No me salen, me salen a cachitos, salen poco a poco, pero sigue todo dentro y no sé como sacarlo ni encuentro el momento de sacarlo.

No me concentro. Me pierdo en las clases. Intento centrarme cuando tengo lecturas pendientes y no las acabo nunca. Miro películas, hablo, hablo montones de veces, con montones de personas, les explico cosas, escucho todo lo que me expliquen y me meto en la vida de todos dando consejos y calmando a la gente, salgo, ando, no paro, juego a pokemon. Porque cuando paro se para el tiempo y no se qué hacer hasta la siguiente actividad. Estoy cansada, pero duermo poco. No me canso por las noches pese a estar cansada todo el día.

Me encantaría en un futuro que fueses tu. No ahora. Pero me he atascado. Me he atascado y no sé como tocar el suelo para poder levantarme hacia arriba. Estoy suspendida en medio de la puta nada, y pegaría a todas las paredes para poder bajar o subir o algo. Y no sé porque, a veces creo que no me lo permito (bajar) y a veces creo que no puedo.


Y hay más. Pero esto eres tu. Esto es tu, es por ti.



Coses que em queden dintre:
L'últim polvo que no vaig poder fer perquè plorava. Que tu li donessis tanta importància i que jo també n'hi donés.
El petó del metro que jo vaig malinterpretar i que va empitjorar el tema. NO ME DAS GRIMA. Però ara si ho fessim jo tampoc podria, perquè estaria trista. Crec.







Hoy nos hemos dicho adiós (I won't give up)



Creo que cada ruptura que pasas es una herida. Es algo que te rompe, que te deshilacha por dentro. Creo que cada vez que algo bonito acaba, que algo bello muere, se te abre una brecha, que puedes tardar en curar, que puedes llegar a curar. Pero que deja cicatriz. Sólo pido que esas cicatrices no se infecten.

Hoy nos hemos dicho adiós. Sé por que, sé los motivos. Los sabes tu también. Yo me quedo muda, yo me quedo sin opinión, dentro de esto me cuesta encontrarme, y eso es cierto. Podríamos trabajarlo ahora que ya lo sabemos... Yo me ahogo porque estás en todos mis contextos, estás en demasiados. Podríamos trabajarlo. Yo me siento inferior a veces. Podríamos trabajarlo. Des de dentro. Pero yo también soy egoísta; egoísta porque querría tenerlo todo, egoísta porque si aparece ella yo no se si vuelvo a besarla. A pesar de estar contigo. Egoísta porque no elijo, egoísta porque lo quiero todo. Y eso te afecta y te duele a ti directamente, y yo no quiero estar contigo si no puedo decirte 100% si, me la follaría, pero si viene ahora a besarme le digo que no. No puedo decirte “no lo sé” porque esto es falso para la relación, es petársela, es no respetarla.

En cuanto a sentimientos... Voy a echarte de menos. Mucho. Muchísimo. Escucho canciones y me duelen, me duelen horrores. Voy a echar de menos escribir en tu espalda, pintar-te cosas, voy a echar de menos tumbarme sobre tu pecho, hacerme pequeña y que me cuides, que me abraces, que me envuelvas. Voy a echar de menos las noches contigo, abrazarte, que me abraces, cogerte con fuerza. Que me digas que no voy a caerme. Voy a echar de menos decirte que te quiero, que estoy enamorada de ti, voy a echar de menos cenar contigo en tu casa, ver pelis, ver series, que me digas “duermes muchoo”, que en invierno se me hielen los pies en tu casa, que nos enfademos y lo pasemos mal y nos acabemos reconciliando porque nos queremos... si, eso también lo voy a echar de menos. Voy a echar de menos a E por el piso, desayunar o merendar con s y s, hacer birras en el bar, a bebe... Voy a echar de menos sentirme segura, sentir que estás conmigo, que puedo contarte todo lo que va pasando, por tontería que sea. Voy a echar de menos llorar en tu hombro y reírme a carcajadas. Voy a echar de menos a mi peque, cuando hace de niña pequeña conmigo, cuando te digo que eres relámpago, cuando haces el tonto y no me lo espero, cuando hacemos la croqueta, voy a echarte de menos.

Tanto que no me creo que se haya acabado, que sigo pensando que vamos a acabar volviendo.
Pero no hoy ni ahora. Primero he de trabajar en si soy capaz de elegir, más allá de quererte. Hemos crecido juntas. Hemos crecido mucho. No quiero decirte adiós. Quiero decirte hasta luego. Aunque no sepa cuando es este luego ni siquiera si es posible. Si he de elegir a alguien para pasar mi vida eres tu. Pero no ahora, ahora no puedo. Cuando esté preparada, cuando si que pueda.... veremos como esta todo... veremos si seguimos queriéndonos. Y si es posible, entonces querré volver contigo y volver a hacer que salga magia cuando nos besamos. Y si para entonces ha pasado demasiado tiempo y tu has rehecho tu vida, o yo ya no siento lo mismo.... Entonces siempre serás el recuerdo más bonito que tengo de alguien.

Gracias por estos dos años tan grandes a tu lado.



20 Octubre 2014

No me'n penedeixo




No me'n penedeixo.


No me'n penedeixo del que va passar. Avui, a Barcelona, penso en aquella nit, i no me'n penedeixo. Sempre superior, sempre gran, sempre intimidadora, va caure davant meu per convertir-se en una persona que jo no havia vist mai abans. Em vas sorprendre i em vas fer venir ganes de coneixe't més, de coneixe't millor, de saber de la teva vida, més enllà d'allò.

No vaig anar allà amb la intenció de que passés res. De fet pensava que no passaria. I allà estaves tu, el dia que et vas saltar classes per fer l'excursió de la ruta, després de platges i descobrir el lloc més maco del planeta, arribem a casa, ens fem bola al llit “tu saps fer la cullera molt bé” em trec les botes i em poso al teu costat. I després de sopar, al sofà, jo amb els peus freds i tu fent-me lloc, fent-me pessigolles, escalfant-mel's, posant-me el teu peu al genoll mentre jo els acariciava distretament, i després jugant a la brisca per matar els minuts. Les altres dues dormien cadascuna en un lloc del menjador, i quan la S va dir que se n'anava a dormir tu vas dir “vinga, anem i apaguem el llum”. I la una d'elles es va quedar al sofà, l'altra al matalàs, i nosaltres ens en vem anar a la teva habitació, vem apagar el llum i ens vem estirar al llit, com cada nit... però de cara, i ens vem posar a parlar de l'homosexualitat, de com ho portaven els meus pares... jo intentava no dir el nom d'ella. Tu eres massa a prop. Em vas fer una broma, em vaig posar nerviosa, no te la vaig seguir bé. Una estona després “ui, estàs molt a prop.!”. En aquell moment gairebé et dic que t'anava a fer un petó. Però no va caldre, perquè vas tallar la meva següent frase (raonada i profunda sobre l'acceptació de la societat) amb un petó als llavis, no un pico, un petó.

Em vaig quedar flipada. Què? Et vaig somriure sense creure-m'ho, sorpresa. “Què ha sigut això?” “Et debia un petó” “Pensava que no me'l faries...” “No podia” “Es pot repetir?” “No ho sé” Et vaig fer un petó. Ens vem mirar.

“A vera si dorms ara..!” “ni de conya ara puc dormir..!” “Va, què deies?” “si, doncs... doncs això... que...” “Ja no saps ni per on anaves...”. Vas fregar el teu nas amb el meu, amunt i avall. Vaig fer-te un petó. Me'l vas tornar. En van ser uns quants. “Mai m'havia liat amb una noia...” “No ho sabia.. sóc la primera?” i després “Què vols?”. Em vas mirar. “En teoria només anava a ser un petó...” Estaves petita. Mai t'havia vist així. Vem fernos-en més. Et vaig posar la mà a la cintura i vas portar-me-la sota la teva samarreta. Vaig decidir que volia deixar-me anar. Molt lentament et vaig anar acariciant, ens vem treure la roba i vem seguir fent-nos petons i carícies. “És molt raro això de tenir una persona amb tetes a sobre.... Això encara és més estrany...! Em fa molta vergonya..” Anavem rient “Si en algún moment vols que pari diga-m'ho” “És com... és com una altra primera vegada, i jo no sé què fer...”

Et vaig acariciar, em vas acariciar. Vem descobrir-nos.
No és real. Es molt raro. No es real. Es un somni. Si, es un somni. Anavem rient. És molt random! Seguiem rient. Era còmode i era tendre. Estaves preciosa i molt, molt sexy. “no has d'aconseguir res, ho saps, oi?” “sóc inútil” 

Què he de fer perquè em creguis? Porta'm un got d'aigua...
(perquè a tot això jo tenia la boca seca a matar, feia moltíssima calor i estavem deshidratades).
I et vaig robar la samarreta alhora que em posava la meva, i vas seure al llit a agafarme-la

-vinga, ves a buscar aigua (mentre em buscaves la teva samarreta)
-ara hi vaig...
em vas aixecar la samarreta i vas fer-me un petó
-què fas...
-res, que em provoques així...


Vaig flipar. Flipava amb tu.
I després d'una estona de carícies vas anar a buscar aigua, vas tornar i ens vem ficar al llit, ja vestides.
Sóc una borde
Perqè?
I tu ets un ossito de peluche carinyós...
Ara m'aparto...


Tot era distès. Després vem parlar d'ella. Dels teus amics. De decisions. Ens vem fer petó de bona nit? No ho recordo. Però estàvem tan bé... Va ser maco. Va ser preciós. Va ser sexy. Va ser una nit molt guai. Reiem, conectavem, va existir vincle, va ser còmode. Em va encantar. I no. No me'n penedeixo.