miércoles, 29 de febrero de 2012

Part of me


Si hubiese tenido más paciencia y hubiese esperado hasta que se calmasen las cosas, si no hubiese ido aquella mañana a buscarte cuando exploté, si me hubiese quedado más rato ese martes como para ver que de verdad en aquel momento no había motivos para tener mínimos celos, si no hubiese llegado tarde ese lunes en que todo empezó a ir mal a la vez que mi calendario se teñía de verde, si no hubiese llorado aquel sábado sin atreverme a decirte el porque, si no hubieses llorado tu tres días antes de dejarme pidiendo que no te dejara yo, si hubiese ido a aquel concierto el 17 de diciembre, si te hubiese dado aquel beso el primer martes que te acompañé a casa siendo tan solo una "amiga", si no te hubiese dado ninguno, ninguno de esos mil besos nunca...

Todo sería igual que ahora. 

Me repetí mil veces que podría haber hecho mil cosas para cambiar la situación. No es verdad, no podía hacer nada, porque ya no estaba en mis manos. La cagué en muchos puntos. La cagaste en muchos puntos. La cagamos en muchos puntos. Pero nada de lo que hubiese podido hacer habría cambiado las cosas, habría impedido que dejases de sentirlo. 

Si no te hubiese conocido nunca.

Todo sería igual que ahora.


Pero hoy ha sido importante. He podido concentrarme más de una hora seguida en algo, he podido asentar conocimientos, creerme que de verdad estaba entendiendo las cosas, centrarme en genes y caracteres holandricos. Hace mucho que no lo conseguía. He hablado con... bueno, le encontraremos nombre. Y tu sigues siendo la distracción, el tronco de las primeras nuevas veces. Lo siento, lo sabes y lo sé. Lo sabíamos y lo sabemos. No voy a enamorarme de ti.

Y voy a estar mejor. Poco a poco voy a acabar estando bien de verdad. No se si lo estoy encerrando todo y explotará.. o si de verdad poco a poco va fluyendo. Tengo un poco de miedo.

¿Haber amado y haber sufrido.. o haber vivido sin sufrir?

K.

martes, 28 de febrero de 2012

Where is the love?



Y hoy te he visto. Y no se. Sólo sé que no se nada. Que estoy bien, pero te veo y me pones neura, que me da rabia ver tu cara, que joder, que estás guapa y me cierro a pensar cualquier cosa más que pueda remover ahora lo que es necesario que no se remueva... no sé si estoy conteniéndolo todo y explotará en mi cara o si de verdad cada vez mejoro más. Necesito verte menos, porque no me había dado cuenta pero llevo una semana sin verte, y es gloria hasta que apareces. No sé lo que siento. Y es raro. Pero no te echo de menos aunque me duelas. No quiero a la chica que veo ahora. Eres una sombra de la chica de quién me enamoré, envuelta en el humo de los cigarrillos que vuelves a fumar, perdidos tantos quilos de personalidad.
Y tu.. ambas lo sabemos. Estamos porque necesitamos lo que nos puede dar la otra y porque es la única opción ahora. Pero no está mal. Ni bien. No me llena, es raro, es vacío desesperado. Es frío. Pero empieza a ser algo.

Quiero encontrar unos besos que sean capaces de hacerme estallar el corazón de nuevo. Quiero sentir algo.

K.

lunes, 27 de febrero de 2012

The scientist


Y ahora he besado a otra, ¿y qué? Un beso no quita nada ni influye en el avance de tu olvido, lo sé y lo sabía. No sé si sigo enamorada de ti, no me he parado a preguntármelo y no quiero hacerlo, estoy corriendo a pasos de gigante sin mirar atrás porque aun tengo miedo de hacerme daño si me paro de repente. Tengo la rabia, la rabia calmada, poco a poco, ahora que de verdad puedo no saber nada de ti. Y besaré a más. Y encontraré a otra chica por quién no dormir, por quién sonreír, por quién pasar noches en vela. Y ahora no quiero pensar en ti, y poco a poco lo voy consiguiendo, pero no sé cómo estoy. Mejor. Bien? Podría ser que sí. Estoy empezando a volver. Estoy empezando a volver.

¿Vamos a retomar el control? Por favor.

No te pierdas. Vas a encontrarte. Sé que vas a encontrarte, pequeña.

K.

Nobody said it was easy
So I'll waste my time and I'll burn my mind

martes, 21 de febrero de 2012


Y cuanto menos pienso en ti más feliz soy. Estoy tranquila. Era lo mínimo. Es una falta de respeto, y me planteo yo también las cosas. He sido importante. Has sido importante. Pero eso no quita la mierda que has echado en dos semanas. El tiempo es relativo. Dos semanas son relativas. Seis meses también lo son. Desaparece. Quiero poder volver a respirar y meterme a la cama sin miedo a tu cara. Ya está. Ya está. Y ahora por fin estoy por encima. Te lo he dicho todo. Aquí no gana nadie y todos perdemos. Pero sabes? No me importa lo que creas tu de lo que has echo. Yo estoy orgullosa de lo que he echo yo y de como lo he echo. Y ahora poco a poco a esperar que se calme la rabia, y cuanto menos sepa de ti... mejor.

Y por lo que a ti se refiere, pequeña... lloraría de alegría, de emoción, de verte hoy, de haberte enseñado algo tan precioso como lo que hemos compartido hoy, de, por un momento, haber disfrutado el instante, sin saber la hora, sin saber el tiempo, sin pensar en ello, solo nosotras y una ciudad a nuestros pies, y verte sonreír de nuevo, ver tu risa y escuchar tus carcajadas hoy corriendo. Eres tan necesaria... y me alegro tanto de que empieces a andar cada vez más segura!

Un eco abismal, se va todo el mal.

K.

lunes, 20 de febrero de 2012

Shut up!



1- Dolor. Llorar, no entender, no comprender, recrearse en el pasado, suicidarse en canciones i ahogarse en te quieros. No atreverse a tirar nada. Pensar que volverás y darme cuenta que no, que de verdad que no vuelves y estás bien, y no entender y luchar sin luchar, y pensar en qué hacer ahora.. por ti, para conseguir que te des cuenta de algo que no va a pasar, querer que me necesites cuando soy yo la que te necesita a ti. Recuerdos y pasado tan lejano y tan real. Dolor.


2- Rabia. Gritar, empezar a comprender, pensar en porqué, porqué no me lo dijiste, porqué no me di cuenta  antes, porqué estuve tan engañada, porqué tuvo que cambiar todo cuando todo era perfecto, porqué nunca me diste una explicación, porqué no tienes tu el mismo dolor, porqué soy la única que llora. Pegar patadas al comprender que no volverás, que ahora de verdad, que se acabó y yo no lo supe ver, tirar todo lo que me queda de ti, querer que te mueras, que salgas de mi vida, no verte jamás, borrar mil recuerdos, morir de rabia cada vez que me doy cuenta de la evidencia que no supe ver. No querer que vuelvas, ver que ya no eres quien fuiste y que lo que sentiríamos si ahora nos diésemos otra oportunidad estaría demasiado teñido de ira, rabia, dolor y desconfianza. No querer que vuelvas ahora, querer que te alejes, no querer verte jamás. Rabia.

3- Levantando. Dejar de depender de tu perfil y sus publicaciones. Dejar de hablar de ti a cada momento, dejar de estar tan pendiente y empezar a fijarme en otras cosas. Ver que puedo hacer que de verdad haya cosas que funcionan. Ver que yo valgo. Que ahora ya no lucho por un nosotras. Que ahora lucho por mi porque quiero valerme y quiero seguir, sonreír i dejar atrás a esta chica que no reconozco, la sarcástica, la que lleva la rabia dentro, la que no deja de pensar en ti, la que sonríe cada vez que te nombra pensando "puta", la que mancha recuerdos. Querer poder ser indiferente a todo esto, querer poder no bloquear esos recuerdos, dejar de tener miedo a dormir, ponerme las pilas en cosas que me hacen feliz a mi, pensar en mi y en quienes me demuestran lo que valen. Querer superarlo. Apagar, poco a poco, la rabia. Pensar en otras cosas que llevarán a algo más. Que me seas indiferente. Levantando.

4- Aceptación. Conseguir todo lo que conlleva levantando. Aceptación.

Si necesito la certeza de que han empezado, necesito esta última explosión de decir "que falta de respeto, ni 15 días después", necesito acabar de gritar todo lo que llevo dentro. Y entonces dejar de verme afectada por corazones vomitivos y dejar de sentir la rabia, dejar de pensar en ti. Pero primero la confirmación. Y luego todo será más fácil. Y luego todo será mejor.

Y por ahora.. dejar ya de mirar su facebook. Porque realmente sólo me pone de más mal humor.

nothing you say today is gonna bring me down (o si.. pero hoy sólo. Y nunca más)

K.

jueves, 16 de febrero de 2012

So What?


sabes? si que hay una cosa buena en todo esto. Ahora somos amigas de verdad. Si, te sigo viniendo yo a buscar, pero me siento importante para ti, y eso me basta. De verdad que yo quería poder llegar a ser lo que somos ahora, poder contar contigo cuando te necesito y saber que, a pesar de lo reservada que eres, me explicarás las cosas a mi también. Sabes... hoy, por encima de tener ganas de besarte está el tener ganas de seguir como estamos ahora; eres importante, A. Eres pequeña, pero importante, me haces reír y me desconectas. Está bien. Estamos bien.

K.

miércoles, 15 de febrero de 2012

Y ahora si que está.

Era mentira. Hoy si que lo veo todo claro. Hoy si que lo veo todo de verdad.


Sólo me queda un momento de rencor para tí... y es que siempre dijimos que habría confianza. Y yo no supe ver que se acababa, y tu no me dijiste nada, y yo no podía entender nada. Podías habérmelo dicho. No hacía falta que me enterase por una tercera persona. Podías haberme explicado el porque de que todo cayese.. a partir del momento en que me hice mayor de edad, hiciste algo y todo dejó de tener sentido. Podías haberme dicho que era de verdad y que algo pasaba. Podías no haber llorado suplicando cuando ya sabías que eso se acababa. Podías habérmelo explicado.. cuando ya estaba todo. No importa, lo único que duele.. es que si no llega a ser por ella yo no lo habría entendido nunca.

Esperanzas rebentadas, a 0, burbujas de esperanza al suelo, cae todo, cae de verdad, cae hasta el final, de una vez por todas. Y ya está. Y ahora lo sé, y ahora lo entiendo todo. Entiendo que nos pasó, y entiendo qué está pasando. Y duele, y da rabia. Pero ya está. No vamos a volver. No quiero recordar. No voy a recordar. Estás fuera, y si fuese por mi no te vería más. De verdad, no te vería más, no quiero verte, me dueles, me dueles demasiado. No puedo verte, no quiero verte, quiero olvidarte. QUIERO olvidarte. Y querer olvidar, cuando es de verdad, es el primer paso. Ahora mismo te odio, me das demasiada rabia, quiero morirme, quiero pegar, quiero destrozarlo todo. Lo único que he podido hacer, en cambio, es rebentar todo aquello que tu me diste y ahora no tiene sentido, destrozar todo aquello que me recuerde a algo que ya no es y que hace demasiado que dejó de ser sin que yo me diese cuenta.

Y ahora te quiero lejos, donde no me duelas, donde no me importes, donde no sepa nada de ti. No quiero ser tu amiga. No quiero volver a besarte. Sinceramente, no quiero. Quiero que te vayas. Quiero que te vayas tan lejos que no tenga que preocuparme nunca más por nada y sólo quedes como alguien importante que pasó y se fue. 

Y si no puedo.. voy a hacerlo al máximo. Vas a ser una compañera en futbol. Hablaremos de alas, cierres y porterias. No demasiado, lo justo. Te quiero lejos. Necesito una muralla contra ti. Y voy a construirla. No quiero ser tu amiga. Me dueles demasiado como para poder tenerte cerca.

Versión oficial: No quiero que vuelva, me duele, quiero olvidarla. No volverá. No me digas que volverá, porque NO lo hará. No quiero que vuelva, he pensado, ya hablaremos del tema, no hoy.

K.

martes, 14 de febrero de 2012

Feel the rain on your skin


Y hoy lo veo claro, lo veo claro todo.

Me dejaste cuando llegó el frío y se secaron las calles, y este ha sido el peor invierno de mi vida, y las dos semanas más frías que he pasado en mucho tiempo. Pero hoy ha vuelto a llover. Hace mucho que no llovía. El tiempo no se mide por los segundos que marca el reloj, sino por la cantidad de cosas que vivimos. Y hace una eternidad que no llovía. Y hoy ha vuelto a llover, se ha lavado la ciudad, se me ha limpiado el alma.
Llevo soñando en ti muchas noches, sigo pensando en ti antes de acostarme, he llorado hasta dormirme del cansancio con las lágrimas en los ojos, he escuchado nuestras canciones mil veces, te he visto y no he podido soportarlo, he perdido clases y tardes de estudio perdida en ti. Hoy te sigo queriendo, y sigo pensando que todo es un sueño, que es irreal, que en 3 horas no pudiste decidir que cortabas una relación de 6 meses, que no puedes pensar a las 2 del mediodía que no sabes que hacer y tenerlo claramente decidido a las 6 de la tarde. Pero hoy... hoy ya no pienso que si no volvemos me muero. Hoy necesito volver a hablar contigo y decirte las mil tonterías que me pasan en el día a día. Hoy pienso que si no volvemos... dentro de un tiempo quiero poder ser tu amiga, pero no acechando entre las sombras. Quiero poder ser tu amiga sin sentir lo que siento por ti, sin que me duelan tus relaciones con otra gente.

Hoy estoy mejor. Hoy sé que no me voy a quedar encallada. Aunque tenga miedo. Sé que no me voy a quedar encallada.

Avui t'estimo per tot el que fas, per tot el que ets i per tot el que t'admiro. Avui tots els cors del món tel's mereixies tu, perquè tot i que no tel's doni qui voldries que tel's donés jo sempre hi sóc per intentar cobrir, ni que sigui una miqueta, aquesta necessitat d'ell que tens, per intentar que el pou no sigui tan fosc, per intentar, tot i que sé que no el puc substituir, que tu estiguis millor i fer-te somriure.

K.

domingo, 5 de febrero de 2012

Llença't!



Vale, se acabó. Se ha acabado de verdad, y no volverá, y ya está. Piensa poco en ella, muy poco. Ocupa tu tiempo, haz cosas, estudia, crea, escucha canciones buenas, de las que te hacen sentir y vivir pero con vida, que te dan vida. Tíñete el pelo, ponte peliroja.

Han sido mil momentos y toda la complicidad. Ya está. Son buenos, pero no ahora. Te veré los martes y los jueves. Hablaré contigo, estaremos bien. No te hablaré por facebook, no volveré a tocar nuestro inbox, no entraré a tu muto.

Me haré a la idea que de verdad ya no estamos saliendo. Sabré que puedes besar otras bocas, abrazar otros cuerpos. Lo nuestro ha sido, y ya está, y ahora no puede ser, así que se acabó, y voy a mirar alto hacia delante, hacia arriba, alto.

No aspiro a encontrar esta complicidad, este todo que hemos sido. Quiero poder hablar contigo como amiga, quiero poder comentarnos algún día líos respectivos, quiero poder dejar atrás lo que siento ahora, poco a poco, que te conviertas en una amiga y que podamos hablar sin que sea tenso. Y poco a poco vamos a hacerlo, y dejaré de pensar que quiero besarte, y dejaré de pensar en ti en las horas muertas.

Dejaré de llorar cada moment que esté sola, dejaré... ahora vivo. Ahora busco cuerpos, busco besar otros labios, busco experiencias nuevas. No será lo mismo, y no me va a llenar. Pero no quiero, ahora mismo, una relación, si no es contigo. Y cómo contigo no será, no quiero una relación.

Y poco a poco y con calma. Ya no somos, ahora soy. Se acabó, de verdad. Y ya está. Y seguimos andando, y poquito a poco, entendiendo que es mejor caminar, e ir creciendo. 

Ahora soy yo. Ahora verde el calendario, ahora azules todas las notas, ahora mobil nuevo, corte de pelo, dormir las horas necesarias, no estresarse. Ahora estabilidad. Ahora yo.

Y tu. Un poquito tu. Porque mi mundo sin rojo no es mi mundo. R. Ara nosaltres. Ara ens toca menjar-nos el món, separades però agafades de la mà.

K.

Seré un tros de l'univers que no nota el pas del temps
El que faig a cada instant és la força que em fa gran, NO VULL PENSAR EN EL QUE ARRIBARÀ DEMÀ!
Sento que el cor ja no para de bategar!

(es repetida. pero es necesaria.)

It started out with a kiss, how did it end up like this?


Supongo que estoy flipando, que no me lo creo, que aun te espero, y no quiero. No quiero tener esperanzas, porque las esperanzas matan. Y sin embargo no puedo parar de pensar que volverás, que volveremos, que todo estará bien otra vez porque te darás cuenta de que me echas de menos. Hasta que no acabe esta primera semana yo no me creeré que ya no somos de verdad, que ya no somos, que se acabó. Hasta que no acabe esta semana yo no podré dejar de pensar que puede que vuelvas. Y cuando acabe... entonces me mentalizaré de que no vuelves de verdad y que debo olvidarte.

Pero es que han sido demasiadas cosas, esperanzas de futuro, un futuro eterno, un siempre que nunca se dice pero se piensa y se ve. Y ahora es nada. Eliah. India. Verano. Futuro. Cásate conmigo. Quiero que seas la madre de mis hijos. Se dice ahora y no es para siempre, nunca lo es, pero yo lo creía, ambas lo creíamos. Y lo veía. Y ahora me quedo con nada más que recuerdos, y lo siento, pero hoy estos recuerdos duelen, duelen demasiado, y no puedo con ellos.

De abrazos, de cada uno de ellos, de cada beso que me diste, de cada caricia, de cada vez que nos dijimos que nos queríamos, de cada segundo a tu lado, de cada tarda de frío, de cada noche de verano, de mil conversaciones infinitas al teléfono, de bibliotecas, de esperarte en la puerta del colegio, de venirte a buscar una mañana, de canciones, de verte sonreír por verme, de encontrarte en mi portal antes de empezar las clases, de verte llorar, de llorar yo contigo, de reír, de sonreír, de compartir, de confiar, de poder estar desnuda a tu lado sin sentir que tengo miedo, de poder confiarte casi todos mis secretos, de saber que estás, de saber que estoy. De ver un beso en medio del frío, mientras el viento helado del océano nos helaba en pleno verano, de una apuesta, de aquello que lo empieza todo aunque no éramos conscientes de ello.

De saber que ahora no queda nada, no somos nada, hace dos semanas éramos perfectas e imbatibles, y no nos paraba nadie y podíamos comernos el mundo y durar hasta que acabase la eternidad. Y dos semanas después se cae todo, se desmorona, se precipita, y no entiendo cómo en dos semanas todo puede evaporarse. Cómo el trabajo de seis meses cae en apenas medio.

Y no puedo. No puedo no llorar, no puedo dormir sin soñar contigo, no puedo concentrarme. Tengo tus T' en los libros de texto, en las libretas de apuntes, en la calculadora del colegio, miro a la luna y eres tu, y nosotras y nuestra señal, y pienso en otros besos que no sean tuyos y ahora mismo no tienen sentido, ningún beso tiene sentido.. si no es tuyo.

No volveras. No quiero asumirlo. Quiero pensar que me echarás de menos y querrás volver a verme, y que las cosas cambiaran y volveremos a estar bien. Pero ahora yo no puedo hacer nada más que sentarme y esperar a que cambies de idea... o a que no lo hagas y entonces olvidarte. Porque he luchado por ti con todas mis armas, y ahora sólo me queda esperar. Esperar y dejarte marchar. Y al final ya no tendré que esperar más. Tan solo dejarte. Dejarte marchar.

It started out with a kiss, how did it end up like this?

K.

jueves, 2 de febrero de 2012

Complicated


Las nubes se forman por la condensación del vapor de agua entorno a una minúscula partícula de cenizas en suspensión a más de 1500 metros sobre la superficie terrestre. De la misma manera, a partir de una minúscula mota de polvo se ha formado una bola gigante que da vueltas sin parar y que no sabemos cómo parar.

No entiendo nada y te hecho de menos. Lo haremos bien. Lo crees? Yo quiero. Yo te necesito. Y no lo sabía. No hasta ahora. No tanto. No quiero que estemos así. No quiero. Te quiero. Y no te encuentro. Quiero que seas tu quién haga algo. Quiero que vengas a buscarme. Quiero que vengas a decirme que me quieres. Estoy cansada de no dormir, de llegar tarde, de perder clases y metros por ti. Quiero que hagas algo. Quiero saber que te importo. Quiero saber que no es solo que tengamos una relación. Quiero saber que la sientes.

K.