domingo, 5 de febrero de 2012

Llença't!



Vale, se acabó. Se ha acabado de verdad, y no volverá, y ya está. Piensa poco en ella, muy poco. Ocupa tu tiempo, haz cosas, estudia, crea, escucha canciones buenas, de las que te hacen sentir y vivir pero con vida, que te dan vida. Tíñete el pelo, ponte peliroja.

Han sido mil momentos y toda la complicidad. Ya está. Son buenos, pero no ahora. Te veré los martes y los jueves. Hablaré contigo, estaremos bien. No te hablaré por facebook, no volveré a tocar nuestro inbox, no entraré a tu muto.

Me haré a la idea que de verdad ya no estamos saliendo. Sabré que puedes besar otras bocas, abrazar otros cuerpos. Lo nuestro ha sido, y ya está, y ahora no puede ser, así que se acabó, y voy a mirar alto hacia delante, hacia arriba, alto.

No aspiro a encontrar esta complicidad, este todo que hemos sido. Quiero poder hablar contigo como amiga, quiero poder comentarnos algún día líos respectivos, quiero poder dejar atrás lo que siento ahora, poco a poco, que te conviertas en una amiga y que podamos hablar sin que sea tenso. Y poco a poco vamos a hacerlo, y dejaré de pensar que quiero besarte, y dejaré de pensar en ti en las horas muertas.

Dejaré de llorar cada moment que esté sola, dejaré... ahora vivo. Ahora busco cuerpos, busco besar otros labios, busco experiencias nuevas. No será lo mismo, y no me va a llenar. Pero no quiero, ahora mismo, una relación, si no es contigo. Y cómo contigo no será, no quiero una relación.

Y poco a poco y con calma. Ya no somos, ahora soy. Se acabó, de verdad. Y ya está. Y seguimos andando, y poquito a poco, entendiendo que es mejor caminar, e ir creciendo. 

Ahora soy yo. Ahora verde el calendario, ahora azules todas las notas, ahora mobil nuevo, corte de pelo, dormir las horas necesarias, no estresarse. Ahora estabilidad. Ahora yo.

Y tu. Un poquito tu. Porque mi mundo sin rojo no es mi mundo. R. Ara nosaltres. Ara ens toca menjar-nos el món, separades però agafades de la mà.

K.

Seré un tros de l'univers que no nota el pas del temps
El que faig a cada instant és la força que em fa gran, NO VULL PENSAR EN EL QUE ARRIBARÀ DEMÀ!
Sento que el cor ja no para de bategar!

(es repetida. pero es necesaria.)

No hay comentarios:

Publicar un comentario